ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Άρθρο του Κ. Δ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ελλάδα»

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

 ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΑΜ

Στις  28/8 και 1/9/1946

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ -pdf

Με πίστη και ενσυνείδητη αυτοθυσία αγωνίζεται ο ελληνικός λαός για τη Δημοκρατία. Τίποτε δεν τον τρομάζει. Ούτε η φασιστική τρομοκρατία, ούτε η ανθρωποσφαγή, ούτε οι καταστροφές και οι εμπρησμοί, ούτε οι δολοφονίες και οι επίσημες εκτελέσεις.

Μισεί θανάσιμα ο ελληνικός λαός τη μοναρχία. Γνωρίζει τις εθνικές συμφορές που έφερε στη χώρα μας. Και βλέπει με ασυγκράτητη αγανάκτηση, πως η μοναρχία είναι ο εμπρηστής της ενότητας, ο κύριος υποκινητής και καθοδηγητής του διχασμού και του εμφύλιου σπαραγμού, ο αρχηγός του φασισμού, ο προστάτης των δοσίλογων, ο σφαγιαστής της ανεξαρτησίας, ο στυλοβάτης της αγγλικής κατοχής, ο ταραξίας της ειρήνης.

Και θα νικήσει ο αδούλωτος ελληνικός λαός, όσο σκληρός κι’ αν είναι ο αγώνας, όσες θυσίες κι’ αν χρειαστούν. Έχει στο πλευρό του όλους τους δημοκρατικούς λαούς. Πολέμησε ηρωϊκά πρώτος ανάμεσα στους πρώτους για το ξερίζωμα του φασισμού. Και θα νικήσει. Έχει ατρόμητο πρωτοπόρο αγωνιστή την ηρωϊκή νεολαία μας.

Αν η μοίρα του ελληνικού λαού ήταν τραγική στα 120 χρόνια της μοναρχικής σκλαβιάς του, τραγικότερη ήταν για την ελληνική νεολαία. Πείνα, εξαθλίωση, ψυχικός μαρασμός πυκνό πνευματικό σκοτάδι. Ολοκληρωτική η εγκατάλειψή της, εγκληματική η απονιά του μοναρχικού κράτους προς τη νεολαία.

*

Καμιά φροντίδα για την υγεία της νέας γενιάς, καμιά μέριμνα για τη μητρότητα. Ούτε βρεφοκομικοί ούτε συμβουλευτικοί σταθμοί. Μετριούνται στα δάχτυλα οι παιδικοί σταθμοί που λειτούργησαν τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα και δυό τρείς άλλες πόλεις μόνο και μόνο για να επιδείξουν τη φιλανθρωπία (!) τους γνωστές κυρίες της αριστοκρατίας. Χιλιάδες παιδιά του λαού ζουν μέσα στη γύμνια και την ξυπολυσιά, χιλιάδες αδικοπεθαίνουν. Το δρεπάνι του Χάρου 120 χρόνια θερίζει αλύπητα παιδικές ζωές, ωραία μπουμπούκια, πριν ακόμη ανοίξουν να χαρούν τον ήλιο και να μοσκοβολήσουν τον αέρα. Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, με το γλυκό κλίμα της έχει τη μεγαλύτερη απ’ όλα τα πολιτισμένα κράτη θνησιμότητα στη βρεφική και παιδική ηλικία. Προπολεμικά σε 1.000 βρέφη πέθαιναν 148 στην Ελλάδα, 71 στην Αγγλία, 51 στη Νορβηγία, και σε 1.000 παιδιά 1-5 χρονών πέθαιναν στην Ελλάδα 32, στην Αγγλία 7 και στη Νορβηγία 4, οχτώ φορές λιγότερο. Στα 1938 πέθαναν σε μας 5.479 παιδιά 5-14 χρονών κι’ από αυτά 586 από φθίση και 495 από ελονοσία. Σήμερα η κατάσταση είναι αφάνταστα τραγικότερη. Από 160.000 παιδιά που εξετάσθηκαν πέρσι στη Θεσσαλονίκη μόλις τα 1.450 βρέθηκαν γερά. Τα ίδια αποτελέσματα έδωσε και αντίστοιχη ιατρική εξέταση στην Αθήνα. Συθέμελα κλονισμένη η υγεία της νεολαίας μας, κλονισμένη μαζί της η ίδια η υπόσταση της ελληνικής φυλής.

Φριχτοί οι όροι της διατροφής των παιδιών. Αμορφωσιά των γονιών, άγνοια για τους κανόνες της διατροφής, βρώμα, γύμνια, μόνιμος υποσιτισμός λιποθυμίες και θάνατοι από πείνα, κλονισμός της υγείας, αποβαρβάρωση της ψυχής των παιδιών, είναι τα δώρα που πρόσφερε 120 χρόνια το εγκληματικό μοναρχικό κράτος στα ελληνόπουλα. Τα μαθητικά λουτρά ανύπαρχτα. Η μαθητική ιματιοθήκη άγνωστη. Μαθητικά συσσίτια πρωτοπαρουσιάζονται έπειτα από το 1926, λιγοστά κι’ αυτά και ιδρυμένα από φιλότιμους προοδευτικούς λειτουργούς της παιδείας. Μεγάλος ο θόρυβος που έκανε η μοναρχοφασιστική τυραννία της 4^ης Αυγούστου για τα μαθητικά συσσίτια. Θέλησε να τα γενικεύσει. Μα όλοι μας ξέρουμε πόσο βάρβαρα κακολειτούργησαν, όλοι μας ξέρουμε τις καταχρήσεις που έγιναν από τα όργανά της. Λίγοι όμως ξέρουν πως τα έξοδα για τα μαθητικά συσσίτια της 4^ης Αυγούστου τα πλήρωσε ο δουλευτής ελληνικός λαός. Ένα εκατομμύριο Ελληνόπουλα πλήρωναν υποχρεωτικά τη χρονιάτικη εισφορά και έπαιρναν συσσίτιο λιγότερο από 200 χιλιάδες στις πόλεις και στα κεφαλοχώρια.

Φριχτές και οι συνθήκες εργασίας για τη νεολαία μας. Το παιδί του αγρότη και του εργάτη καταδικασμένο να δουλεύει από την ηλικία των οχτώ χρόνων για να βοηθάει το σπίτι, για να βγάζει το ψωμί του. Πολύωρη υποχρεωτική εργασία, άγρια εκμετάλλευση. Αφάνταστο το δράμα της νέας γενιάς. Καμιά φροντίδα. Οι κάποιοι νόμοι για την προστασία του εργαζόμενου παιδιού, ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Απλή επίδειξη και στο βάθος συνειδητή απάτη του λαού από το μοναρχικό κράτος.

Απαγορευμένος καρπός η χαρά, η αιθέρια τροφή για την παιδική ψυχή, το βαθύτερο εσωτερικό κίνητρο για τη δημιουργική δράση του παιδιού. Πένθος και φτώχεια, καταναγκασμός και ψυχικός μαρασμός στο φτωχό λαϊκό σπίτι, σκληρή η δουλειά. Το σχολείο με το βάρβαρο εκπαιδευτικό σύστημα φυλακή της παιδικής ψυχής. Αποδιωγμένη η χαρά, κυνηγημένο το παιχνίδι. Καμιά φροντίδα για τον αθλητισμό και την ψυχαγωγία. Κλειστές οι πόρτες της αληθινής τέχνης για το παιδί, το παιδικό θέατρο ανούσιο, η εμπνευσμένη παιδική λογοτεχνία σχεδόν ανύπαρκτη στη χώρα μας. Και η λιγοστή που δίνεται από το μοναρχικό κράτος στα σχολεία, διαποτισμένη με παραπλανητικά ιδανικά και αντιδημοκρατικό πνεύμα.

Πυκνό το πνευματικό σκοτάδι, όπου έζησε η νέα γενιά στα 120 χρόνια. Πρώτη στον αναλφαβητισμό και την αγραμματοσύνη η πατρίδα μας, όπου γεννήθηκε η επιστήμη και άνθισε η φιλοσοφία.

*

Και για να συγκρατήσει αλυσοδεμένη τη νεολαία , δουλικό όργανο στους ανίερους σκοπούς της η μοναρχία της προβάλλει τα πιο παραπλανητικά ιδανικά. Με το ασκητικό ιδανικό της κηρύχνει την ουράνια ευτυχία για να διαιωνίσει την κόλαση επάνω στη γή. Με την αρετή της «λιτότητας» που την εξωραϊζει με όλα τα χρώματα, καταδικάζει τη νεολαία στην πείνα και τη στέρηση. Με το ψευτοκλασσικό ιδανικό την πισωστρέφει στα περασμένα, την αποξενώνει από την σύγχρονη ζωή και τα προβλήματά της, και με τον παθητικό θαυμασμό της προγονικής «ευκλείας» της κλείνει τα μάτια μπροστά στην τραγική  πραγματικότητα. Φοβάται  το μοναρχικό Κράτος, και με το δίκιο του, τη νεολαία. Φοβάται μη τυχόν τα νειάτα ιδούν ό,τι σάπιο, ό,τι γερασμένο έχει η γύρω πραγματικότητα και νιώσουν την όρεξη και το χρέος να το γκρεμίσουν για να βαδίσουν ανεμπόδιστα στο χτίσιμο μιάς καλύτερης ζωής. Θέλει δούλους τους νέους και τις νέες και όχι καταλυτές της εξαθλίωσης και οικοδόμους της ευτυχίας και της δικής τους και του λαού. Και ενώ θυσιάζει τις εθνικές διεκδικήσεις, και εξακολουθεί αδιάντροπα η μοναρχία να ξεπουλάει ό,τι έχει απομείνει στη χώρα μας , προβάλλει και πάλι στη νεολαία μας το πατριδοκαπηλικό ιδανικό της «Μεγάλης Ιδέας» καλλιεργεί με όλα τα μεγάφωνα το φυλετικό μίσος, για να τη σύρει και πάλι, πειθήνιο όργανο του ξένου ιμπεριαλισμού στην ανθρωποσφαγή του νέου πολέμου, που ονειρεύεται για μοναδική σωτηρία της αδιάφορο αν έτσι θα φέρει την ολοκληρωτική καταστροφή της ερειπωμένης πατρίδας μας.

Είναι αλήθεια και πρέπει όλοι με ειλικρίνεια να ομολογήσουμε πως μέσα στα 120  χρόνια έζησε και η νεολαία μας τη «χρυσή εποχή» της. Είναι η αλησμόνητη εποχή της 4^ης Αυγούστου με την αξέχαστη εθνική Οργάνωση της Νεολαίας την πολύμνητη ΕΟΝ. Αληθινή σταυροφορία για τη νεολαία. «Μεγάλοι» λόγοι. Παραπλανητικά συνθήματα. Φαύλα καλοπιάσματα. Πλούσιες παροχές. Πεντακόσια δισεκατομμύρια το χρόνο προπολεμικές δραχμές. Βαθμοί, αξιώματα, εικονικές θέσεις. Κεντρικό επιτελείο, περιφερειακές διοικήσεις, ανώτεροι τιτλούχοι γενικοί διευθυντές, διευθυντές επιτελάρχες, υπασπιστές με πλουσιοπάροχους μισθούς, και λογής-λογής αποζημιώσεις. Τα καλύτερα μέγαρα για γραφεία. Μόνον για την Αθήνα και τον Πειραιά 150 εκατομμύρια σημερινές δραχμές για νοίκι, το μήνα. Πολυτελέστατη επίπλωση, 400 εκατομμύρια σημερινές δραχμές για να διαρρυθμισθεί  η «αίθουσα τροπαίων». Πολυτελέστατα  αυτοκίνητα, στολές και γαλόνια (πάνω από 40 δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν), λάβαρα, τυμπανοκρουσίες , πομπές και παρατάξεις, θεαματικές γιορτές και πανελλαδικά γεύματα, αφάνταστη σπατάλη – «Η ΣΠΑΤΑΛΗ ΗΤΑΝ ΑΦΟΡΗΤΟΣ ΜΕΧΡΙ ΒΑΘΜΟΥ ΚΡΑΙΠΑΛΗΣ» καταθέτει στο δικαστήριο ο Γ. Καφαντάρης – αφάνταστες καταχρήσεις και λοβιτούρες – η κόρη του «μεγάλου  αρχηγού» η κ. Μαντζούφα πληρωνόταν εκατό χιλιάδες προπολεμικές δεκατέσσερα περίπου εκατομμύρια σημερινές δραχμές για κάθε ταξίδι – περιοδεία της – και όλα αυτά τα τόσο ηθικά μέσα για να δαμάσουν τη νεολαία μας, να πνίξουν το φρόνημά της, να ξεριζώσουν το δημοκρατικό της πνεύμα, να τη βυθίσουν στη σωματική και ψυχική διαφθορά.

*

Αιώνιο στίγμα θα μείνει για την ΕΟΝ το 235/1942 δικαστικό βούλευμα. Παραθέτω δύο μικρά αποσπάσματα : (!) «Αξιωματούχος της ΕΟΝ ο κατηγορούμενος, ιεραρχικώς υποταγμένος ο παθών ως υπασπιστής αυτού, υπό πνεύμα περιέργου, όπως φαίνεται, αντιλήψεως πειθαρχικής υποταγής των κατωτέρων προς τους ανωτέρους εν «τη οργανώσει ταύτη (θαυμάστε τη σιδερένια τυφλή πειθαρχία) υπέκυψεν ο παθών εις παρά φύσιν ασέλγειαν υπό του πρώτου εις δύο συνεχείς νύκτας εις την εν Κερατέα οικίαν του, εις ην τον εφιλοξένει, ωσεί να επρόκειτο  περί νομίμου συζεύξεως». « Εκ της ενεργηθείσης ανακρίσεως προέκυψαν τα εξής πραγματικά περιστατικά ότι ο κατηγορούμενος και ο παθών αποτέλουν μέλη της οργανώσεως ΕΟΝ, ήτις έλαβε κατεύθυνσιν ΠΡΟΣ ΔΙΑΛΥΣΙΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΛΥΣΙΝ ΗΘΩΝ, με χαρακτηριστικάς και επιμόνους εκδηλώσεις. Αι εκδηλώσεις αύται ελάμβανον πασιδήλως ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗΝ ΕΚΤΑΣΙΝ  κάθ’ εκάστην επέτειον της 4^ης Αυγούστου ωσεί να επρόκειτο περί ανασυστάσεως της εορτής των Βακχτίων, καθ’ ά αμφότερα τα γένη επεδίδοντο και εξετρέποντο εις μανιακόν εκβαχισμόν.».

Νοσταλγούν και σήμερα τα «λαοπρόβλητα» όργανα της μοναρχίας την ΕΟΝ. Μάταιη όμως η προσπάθειά τους.

Ξέρουν τα Ελληνόπουλα πως η δημοκρατία θα τα λυτρώσει από τον κίνδυνο της διαφθοράς και του εκφυλισμού, που τα απειλεί σήμερα και πως θ’ ανοίξει το δρόμο προς την αληθινή ελευθερία, τη χαρά και την ευγενική άμιλλα.

Ξέρουν πως η Δημοκρατία θα δώσει όλα τα μέσα σ’ όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση και την κοινωνική τους θέση, για να αναπτύξουν τις σωματικές, τις ψυχικές και πνευματικές τους ικανότητες και να ανθίσει η προσωπικότητά τους.

Ξέρουν πως η Δημοκρατία θα τα διαπαιδαγωγήσει να γίνουν ελεύθεροι και δραστήριοι πολίτες θα αναπτύξει την πρωτοβουλία τους και το συναίσθημα της ευθύνης τους για την προκοπή του ελληνικού λαού και το χτίσιμο της ευτυχίας επάνω στη γή.

Βλέπουν πως η Δημοκρατία τους προβάλλει τα πιο ευγενικά και ζωντανά ιδανικά: Το ιδανικό της εθνικής λευτεριάς και ανεξαρτησίας, το ιδανικό του λυτρωμού από κάθε οικονομική , κοινωνική και πνευματική σκλαβιά, το ιδανικό της ειρήνης και το ιδανικό του καινούργιου, του κοινωνικού ανθρωπισμού, με βάση τη δημιουργική εργασία.

*

Πρωτοπόρα τα ελληνικά νιάτα στον αγώνα  για τη Δημοκρατία.

Θ’ αγωνιστούν για να μην ξαναπέσουν στη φασιστική διαφθορά.

Θ’ αγωνιστούν για να μη στενάζει η αιμόφυρτη πατρίδα μας μέσα στην κόλαση του φασισμού.

Θ’ αγωνιστούν για να σταματήσει ο εμφύλιος πόλεμος, που άναψε η μοναρχία στη χώρα μας.

Θ’ αγωνιστούν με φανατισμό για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας.

Θ’ αγωνιστούν για την ανοικοδόμηση της ερειπωμένης Ελλάδας για το χτίσιμο του νεοελληνικού πολιτισμού.

Θ’ αγωνιστούν για την ευτυχία του ελληνικού λαού. Ξέρουν πως η ευτυχία του ατόμου βρίσκεται μόνο μέσα στην ευτυχία του συνόλου.

Κανένα εμπόδιο και καμιά θυσία δε θα σταματήσει τον ιερό αγώνα τους. Νίκη της Δημοκρατίας θα ειπεί ανάσταση της Ελλάδας.