Το βιβλίο «Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ» σε pdf

Το βιβλίο εκδόθηκε με την φροντίδα της αδελφής του Άννας Σωτηρίου σε συνεργασία με την Ολυμπία Παπαδούκα (που έκανε και την μαγνητοφώνηση στην κλινική Σμπαρούνη)  και την Βούλα Δαμιανάκου, το 1987. Ο Κώστας Σωτηρίου αφηγείται τη ζωή του από Μαθητής του Δημοτικού, στο Ελληνικό σχολείο, στη Ριζάρειο, στο Βαρβάκειο …… Φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, Για την Μαρίκα Κοτοπούλη που όπως λέει «με έμαθε να αγαπάω το θέατρο», για το πώς γεννήθηκε η Φοιτητική συντροφιά, για τον Εκπαιδευτικό Όμιλο και τον Δημήτρη Γληνό, για την κατοχή στο Πόρτο-Ράφτη, για το πώς πήρε μέρος στον Απελευθερωτικό Αγώνα, για τον θάνατο του Δημήτρη Γληνού, για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ τον Φλεβάρη του 44, για την πορεία του προς την Ελεύθερη Ελλάδα (βουνό), για την Π.Ε.Ε.Α, ως Εθνοσύμβουλος στους Κορυσχάδες, για τα Παιδαγωγικά Φροντιστήρια στην Ελεύθερη Ελλάδα, τις περιπέτειες και τις προσπάθειες στα ελεύθερα βουνά, για τα Αναγνωστικά του Αγώνα και την δίψα της Παιδείας, για την επιστροφή του στην Αθήνα στο λεηλατημένο σπίτι του, για τα Δεκεμβριανά, για το Πρόγραμμα της Παιδείας, για την Ίδρυση της ΕΠΑΝ, για την  σύλληψή του στις 3 του Ιούλη του 1948 και την εξορία  του στο Μαρούσι, για την ΕΔΑ, για τον Καραμανλή και το «Μνημόνιο», για την ίδρυση της ΠΛΑΕΑ-ΠΟΑΕΑ.

Το βιβλίο προλόγισε  η Βούλα Δαμιανάκου.

Μπορείτε να το καταβάσετε από εδώ: Το βιβλίο σε pdf

Από τις αφηγήσεις του Κώστα Σωτηρίου στην Ολυμπία Παπαδούκα δεν συμεριλαμβάνεται στο βιβλίο η «δράση του στο Δημοσυντήρητο Διδασκαλείο Πειραιά», η οποία έχει αναρτηθεί εδώ : http://arxeiokdsotiriou.blogspot.gr/2016/07/blog-post.html

Το ποίημα «ΚΩΣΤΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ» το έγραψε ο Βασίλης Ρώτας με αφορμή τον θάνατο του Κώστα Σωτηρίου στις 5 του Μάη το 1966 και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Λαϊκός Λόγος» στο τεύχος «Απρίλης – Μάης αρ. 9-10, 1966»

ΚΩΣΤΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ

Θρήνησαν την ορφάνια τους οι μαθητές,

ώριμη γνώση, νιότη φλογερή, παιδιά

ζωηρό μελίσσι: του ύμνησαν με γοερό

τραγούδι και σεμνόν χορό την ταπεινή

μεγαλωσύνη, εδόνησαν της εκκλησιάς

τους θόλους οι αηδονόλαλες μικρές φωνές.

Δάσκαλε χαμογελαστέ, πολύφεγγο λυχνάρι,

μισεύεις για την άρνηση, κινάς για τη λησμόνια:

πνοή, που χάιδεψες αφτιά σαν των δεντρών τα φύλλα,

κελάιδα, λόγε, γιόμισε τα φυλλοκάρδια γνώση,

τραγούδα για τη νιότη μας, μάθε τη να χορεύει,

ν’ ανθίζει σαν Απριλομάης, σαν ήλιος και φεγγάρι…

Ο λόγος του δεν έπαψε ν’ ακούγεται, αν

ο δάσκαλός μας έπαψε να λέει: η γη

χωνεύει το ανθοστόλιστό του λείψανο,

τα μάτια κλειστά, το στόμα το βουβό,

μα η δόξα του ολοζώντανη ντυμένη φως

ορθή στην έδρα λέει και μας χαμογελάει.

Παιδιά, η αλήθεια είν’ ομορφιά και η λευτεριά ‘ναι ειρήνη,

Μη σας πλανεύουν τύρανοι, μη σας μαβλάν μεσίτες

σε καταγώγια ηδονής, σε μέγαρα εξουσίας

μακριά από πύλες αψηλές με σκιάχτρα στολισμένες.

Παιδιά, σας εμπιστεύομαι στο χρέος και στον αγώνα,

στη δύναμη της συντροφιάς, στη χάρη της αγάπης.

                                                                   Β. Ρώτας