Κ.Δ.Σωτηρίου :"Πλατειά περίληψη" από μελέτες και βιβλία

Τρείς «πλατειές περιλήψεις» όπως γράφει ο Σωτηρίου στον φάκελο.

Ο Σωτηρίου στο Μαρούσι όπου εξορίστηκε από το καλοκαίρι του 1948 ως το καλοκαίρι του 1949

γράφει τρείς περιλήψεις από «μελέτες και βιβλία». Είναι περιλήψεις από Γαλλικές Εκδόσεις.

Πρόκειται για:

1.  Για την ψυχανάλυση : I. «La psychanalyse est une » του Serge thérapeutique Lebovici («Pensée» Ν^ο 21,1948 σελ.50-59) II. «Destin de la Psychanalyse» του D^eur Victor Lafitte (« N^o  21, «Pensée» 1948 σελ.59-68 και Ν^ο 22, 1949 σελ.45-51). Η «πλατειά περίληψη» είναι στο μεγαλύτερο μέρος στα Γαλλικά και μπορείτε να την διαβάσετε εδώ από το χειρόγραφο σε pdf:  Για την ψυχανάλυση

2. «Anatomie de la Paix» του Emery Reves (Editions du Milieu du Monde 1947 σελ.320) [Μαρούσι Μάιος 1949] Η «πλατειά περίληψη» είναι στα Ελληνικά με λίγες Γαλλικές λέξεις και φράσεις που εύκολα μεταφράζονται και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ από το χειρόγραφο σε pdf:Ανατομία της Ειρήνης  και παρακάτω όπως έχει αντιγραφεί. Ο Σωτηρίου εκφράζει με σχόλια (έντονα γράμματα) την άποψή του για την αντιδραστικότητα του βιβλίου.  

3. «Actes et Paroles pendant l’ exil» του Victor Hugo (Paris, Nelson Editeurs) [Μαρούσι Νοέμβρης 1948] Η «πλατειά περίληψη» είναι στα Γαλλικά και μπορείτε να την διαβάσετε εδώ από το χειρόγραφο σε pdf: Victor Hugo

Emery Reves

«Anatomie de la paix»

[Edition du Milieu de Monde 1947 σελ.320]

Μαρούσι Μάϊος 1949

Η ρεκλάμα για το βιβλίο: «Το βιβλίο του αιώνα μας(!)»

Ο συγγραφέας είναι ο εκδότης του «Hitler m’ a dit» του Herman Rauschning. Στα 1930 ο Reves ίδρυσε τη «Cooperation, Service de Presse» για τη διάδοση των δημοκρατικών αρχών εναντίον στο φασισμό. Στα 1942 έγραψε το «Δημοκρατικό Μανιφέστο». Στα 1945 την «Ανατομία της ειρήνης». Εκατομμύρια άνθρωποι πρέπει να το διαβάσουν. Ο Einstein το επαίνεσε. Η «ανατομία της ειρήνης» ορίστηκε come livre d’ etude σε πολλά αμερικάνικα πανεπιστήμια και λύκεια. Σε 60 πανεπιστήμια οι φοιτητές οργανώθηκαν για να διαβάσουν τις ιδέες του. Σε πολλές εκκλησίες  θέμα για κηρύγματα. Ομάδες οργανώθηκαν για να διαδώσουν την καινούργια τούτη θεωρία. Το βιβλίο τούτο θα είναι το βιβλίο του αιώνα, αλλιώς « il n'y aura plus de siècle». Μεταφράστηκε και μεταφράζεται σε 17 ξένες γλώσσες. Ακόμη έγινε έκδοσή του για τους τυφλούς «en caractères Braille».

Ι. Ο κοπερνικάνικος κόσμος.

[σελ. 11-42]

Βαθιά ριζωμένη η πτολεμαϊκή εθνικοκεντρική αντίληψη. Όλοι μας θεωρούμε τη χώρα μας κέντρο του κόσμου. Η άποψη τούτη διαστρεβλώνει ολότελα την προοπτική. Και εκεί επάνω οι κυβερνήσεις στηρίζουν την πολιτική τους. Έτσι la tableau d’ ensemble είναι απελπιστικά θολό, γεμάτο σύγχιση (σελ. 11).

Από τη σελίδα 12-34 εκθέτει σε αδρές γραμμές την εξωτερική πολιτική στο διάστημα του μεσοπόλεμου της Αμερικής, Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Σοβιετικής Ένωσης. Παρουσιάζει με μαεστρική υποκρισία – τάχα αντικειμενικά – τα επιχειρήματα της αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού, νοθεύει την ιστορία, διαστρεβλώνει τη σοβιετική πολιτική.

Οι Ενωμένες Πολιτείες λένε οι πολιτικοί της πήρε μέρος στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο «pour faire triompher la démocratie dans le monde». Μα οι σύμμαχοι τη γέλασαν. Αποτραβήχτηκε από την Ευρώπη, έξω από τα τσακώματά της. Μα με την επίθεση την Ιαπωνική πήρε μέρος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο «pour sauver le monde civilisé occidental» (!!!). Τα γεγονότα απόδειξαν, λένε οι πολιτικοί της, πως η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να σωθεί, παρά μόνον άμα οι Ενωμένες Πολιτείες έχουν ισχυρό στρατό, τον πιο ισχυρό στόλο και την πιο ισχυρή  αεροπορία και εξασφαλίσουν βάσεις σ’ όλον τον κόσμο.

Η Μεγάλη Βρετανία λένε οι πολιτικοί της, πήρε μέρος στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο για να βοηθήσει τους συμμάχους της  -Βέλγιο, Γαλλία, Ρωσία- για να εμποδίσουν την Γερμανία ν’ αποχτήσει την ηγεμονία στην Ευρώπη. Μετά τη νίκη 1918, έπρεπε να αγρυπνάει  για να μην πάρει η Γαλλία την ηγεμονία.  Εξακολουθούσε την «πολιτική της ισορροπίας». Η Ρωσία μετά την επανάσταση  του 1917 απειλούσε να προκαλέσει την κομμουνιστική επανάσταση σ’ όλη την Ευρώπη. Η τσακισμένη Γερμανία έτοιμη να πέσει στον κομμουνισμό. Απαραίτητο λοιπόν για την ειρήνη να ανορθωθεί η γερμανική οικονομία. –Μουσολίνι, τελωνειακοί δασμοί, χρέη στην Αμερική – αναθεώρηση της συνθήκης των Βερσαλλιών. Η Αγγλική πολιτική ζητούσε με ειρηνικά μέσα να γίνουν σχετικές βελτιώσεις για να σταματήσει το δυναμισμό των διχτατόρων και να προλάβει τον πόλεμο. Ιταλία- Αβυσσινία, Χίτλερ- Ρημανία, Ισπανία εμφύλιος πόλεμος, μη επέμβαση! Η Αγγλία δεν ήθελε τον πόλεμο γι αυτό καινούργιες θυσίες – Μόναχο. Μα η Γερμανία δε χόρταινε. Ήθελε να καταχτήσει τον κόσμο. Η Αγγλία ρίχτηκε στις προετοιμασίες. Ζήτησε να συνεννοηθεί με τη Σοβιετική Ένωση, μα αυτή πρόδωσε τους δημοκρατικούς – σύμφωνα με τον Χίτλερ. Η Αγγλία τιμώντας το λόγο της (!!) πήρε μέρος στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Η Γαλλία (σελ.20-24) παρουσιάζει κι αυτή την εθνικοκεντρική  άποψή της. 1870-1914 δεύτερη γερμανική επίθεση, καταστροφές ερήμωση, - εξασφάλιση από νέα επίθεση. Συνθήκη ειρήνης – Ρουρ, Λοκάρνο, Χίτλερ – Ρηνανία – οι σύμμαχοι την προδίδουν- συνθήκη φιλίας με τη Σοβιετική Ένωση [Αξιοδάκρυτη δικαιολογία της αντισοβιετικής πολιτικής – καθαρά προδοσία του γαλλικού λαού από την πλουτοκρατική ολιγαρχία] . Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος – capitulation - Γαλλική αντίσταση.

Η Γερμανία (σελ. 24-28) Βαριοί και άδικοι οι όροι της συνθήκης των Βερσαλλιών, υποδούλωση του γερμανικού λαού, φτώχεια και αθλιότητα, ανεργία. Εμφανίστηκε τότε ο σωτήρας ( un sauveur ο Χίτλερ). Ο Γερμανικός λαός  έσπασε μόνος του τις αλυσίδες των Βερσαλλιών εξοπλίστηκε – ζωτικός χώρος, προσάρτηση Αυστρίας, Σουδίτες, διάδρομος Ντάντσιγ,  pour prouvez ses intentions pacifiques υπόγραψε Γερμανοσοβιετικό σύμφωνο. Όμως Αγγλία, Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο sans aucune provocation (χωρίς καμιά πρόκληση) από μέρος του Γερμανικού λαού. Κατέλαβαν τη Νορβηγία, Βέλγιο, Ολλανδία, για να προλάβουν τους Άγγλους. Οι εκθέσεις της αντικατασκοπείας έδειξαν ολοφάνερα πως η Σοβιετική Ένωση ετοιμαζόταν για επίθεση. Έπρεπε η Γερμανία να προλάβει την προδοσία της Ρωσίας και της επιτέθηκε. [Και ο ίδιος ο Χίτλερ θα ντρεπόταν να τα έλεγε σήμερα έτσι ξετσίπωτα, όπως τα λέει ο Reves για να είναι τάχα αντικειμενικός, ενώ ασύστολα ξεγελάει τον αναγνώστη]

η Σοβιετική Ένωση (σελ. 28-33) Κομμουνιστική επανάσταση 1917 - καπιταλιστική  επίθεση και  εμφύλιος πόλεμος – πολεμική βιομηχανία, κόκκινος στρατός, εχθρότητα καπιταλιστική- φασισμός, Αγγλία, Γαλλία και οι δορυφόροι της υποθάλπουν επίθεση εναντίον στη Σοβ. Ένωση κ.τ.λ.

[ Ο συγγραφέας για να ξεγελάσει α) σκεπάζεται πίσω από την ψευτοαντικειμενικότητα. β) παρουσιάζει δηλαδή χωρίς καμιά κριτική κάθε Κράτους με τα επιχειρήματα που προβάλουν οι αντιδραστικοί κάθε χώρας για να ξεγελούν τους λαούς. Έτσι γ) νοθεύει την ιστορία και καταλήγει ασύστολα στη προπαγάντα του για το παγκόσμιο κράτος = παγκόσμια δηλαδή κυριαρχία των Ενωμένων Πολιτειών. Είναι λοιπόν συνειδητό όργανό τους, συνειδητός λαοξεγελαστής. ]

Έτσι καταλήγει (σελ. 33) Du point de vue exclusivement nationale, il sera (τα όσα λένε οι πολιτικοί κάθε χώρας) absolument et indiscutablement exact. Οι πολίτες κάθε Κράτους θα είναι πεισμένοι  - et avec raison  – για την αντικειμενικότητα  de leurs vues, de leurs conclusions. Άρα ολότελα αδύνατη η αμοιβαία κατανόηση ανάμεσα στους λαούς με την εθνικοκεντρική αντίληψη.

Μα η αλήθεια δεν είναι τέτια όπως φαίνεται στους διάφορους λαούς. Γι αυτό χρειάζεται une methode d’ observation plus scientifique (σελ. 34) για να μπορέσουμε να ιδούμε τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα  tels qu'ils sont. Και αυτή είναι η κοπερνικάνικη – όχι η εθνικοκεντρική – μέθοδος.

Στις σελίδες 34,35,36,37 αναλύει την πτολεμαϊκή γεωκεντρική  και κοπερνικάνικη ηλιοκεντρική μέθοδο στην αστρονομία.

Σήμερα (σελ. 37) χρησιμοποιούμε στην έρευνα των οικονομικών, κοινωνικών προβλημάτων την πτολεμαϊκή εθνικοκεντρική μέθοδο. Γύρω από το έθνος μας πιστεύουμε πως κινούνται όλα τα άλλα έθνη. όμως (σελ 38) η επιστημονική και τεχνική ανάπτυξη επιβάλλουν ν’ αλλάξουμε μέθοδο. Αλλιώς (σελ. 39) είμαστε  complètement désarmés. Καμιά από τις θεωρίες admises δε μας λύνει τα προβλήματα της παραγωγής. Χάος (σελ. 40) και σύγχυση. Γιατί ενώ nos conception politiques et sociales sont ptolemaiques , le monde dans le quel mous vivons est copornicien [ όπερ έδει δείξαι]

[ Όπως μέσα στο Κράτος λύνονται τα προβλήματα με το νόμο και την Κυβέρνηση, - δηλαδή τα λύνουν οι μεγιστάνες του πλούτου – έτσι οι μεγιστάνες του ιμπεριαλισμού θέλουν την παγκόσμια Κυβέρνηση να ιδρύσουν για να βασιλέψουν ανενόχλητοι!! Αυτή είναι η κεντρική θέση του συγγραφέα. Όλα τα άλλα είναι νοθείες της ιστορίας, υποκριτικά σοφίσματα, στα χέρια των λαοξεγελαστών]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΙΙ. Χρεωκοπία του καπιταλισμού

(σελ.45-61)

[Τα ίδια τεχνάσματα χρησιμοποιεί και στο κεφάλαιο τούτο ο συγγραφέας : ψευτοαντικειμενοκότητα, νοθεία της ιστορίας, περίτεχνη ψευτοκριτική με κρυφοαιχμές εναντίον στο σοσιαλισμό και ιστορικό υλισμό].

Γενική (σελ. 45) στις διεθνικές σχέσεις. Οι φασίστες λένε Δημοκρατία και κομμουνισμός το ίδιο πράμα. Η δημοκρατία φέρνει κατ’ ευθείαν στο μπολσεβικισμό. Οι  κομμουνιστές λένε: Δημοκρατία  [παραλείπει ο συγγραφέας τη λέξη «αστική» να η νοθεία] και φασισμός το ίδιο: γιατί και οι δύο βασίζονται στην εκμετάλλευση. Οι δημοκράτες [ παραλείπει τη λέξη «οι αστοί» οι «αντιδραστικοί»] λένε: φασισμός και κομμουνισμός = συστήματα ολοκληρωτικά, διχτατορίες, πνίγουν όλες τις ελευτερίες. Ο συγγραφέας λέει: [ψευτοκριτική]  Υπάρχει κόκκος αλήθειας σε κάθε μια από τις τρείς τούτες αλληλοκατηγορίες (σελ.46). όμως και οι τρείς είναι επιπόλαιες, χωρίς καμιά αξία απόψεις. Γι αυτό πρέπει τιε έννοιες αυτές να τις ορίσουμε objectivité (!!).

Ο ατομιστικός καπιταλισμός = libre entreprise, et libre concurrence ήσαν η φιλοσοφία της οικονομίας στις αρχές του βιομηχανισμού (industrialisme) = le corrolaire économiques de la liberté politique

Όμως μια αντίθεση σπουδαία(σελ. 47). Ενώ ελευτερία = relative = organization convenable de l’ interdépendance des individus μέσα σε μια κοινωνία – γι αυτό loi  και περιορισμοί, contraintes –αντίθετα η οικονομική ελευτερία (σελ. 48) «laisser faire» = απόλυτη , χωρίς κανένα περιορισμό. Μα (σελ. 49) η απόλυτη οικονομική ελευτερία, όπως κάθε απόλυτη ελευτερία, δημιούργησε μια κατάσταση, όπου la majorite des gens , furent en fait prives de liberté.

Γιατί, αν το καλοεξετάσουμε, absolue liberté de concurrence τότε θα ήταν πραγματική, αν δεν υπήρχε το δικαίωμα της κληρονομίας, γιατί τότε όλοι οι άνθρωποι θα είχαν complete  égalité de chance devant le vie . Αλλιώς θα έχουμε une tyrannie de la part de quelques dynasties économiques. Και έτσι (σελ. 50) αδικούνται οι πιο δραστήριοι, οι πιο ικανοί.

Έτσι φτάσαμε στα μονοπώλια, στον ανήκουστο πλουτισμό, στην οικονομική σκλαβιά, στη στέρηση της ελευτερίας σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε το σύγχρονο σοσιαλισμό, που ζητάει (σελ. 51) l'expropriation des exploiteurs την κατάργηση du mobile du profit  και την εθνικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής.

Η πάλη των τάξεων όμως βασίζεται σε μια πλανερή αντίληψη. Ο καπιταλισμός χρεοκόπησε όχι γιατί το κεφάλαιο βρίσκεται στα χέρια ατόμων ή ιδιωτικών εταιρειών παρά γιατί η ελευτερία θεωρήθηκε απόλυτη και όχι σχετική. Γιατί απόλυτη ελευτερία ενός σημαίνει σκλαβιά του άλλου. Γι αυτό για να γεφυρώσουν το βάραρθρο πολλοί ζητούν  adoption du syndicalisme  εργατική νομοθεσία, φόρο κληρονομιάς! Η πείρα μας δείχνει πως σ’ αυτό το δρόμο βρίσκεται (σελ. 52) η λύση του κοινωνικού προβλήματος. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα σύστημα κανόνων, όπου la libre entreprise, η ελεύτερη πρωτοβουλία του ενός να μην καταστρέφει την ελεύτερη πρωτοβουλία του άλλου. Γι αυτό χρειάζεται να μπουν όρια, περιορισμοί. Όπως (σελ. 54) η πολιτική ελευτερία είναι σχετική – δεν επιτρέπεται αν καταπατούμε την ελευτερία του άλλου – έτσι – σχετική – πρέπει να είναι και η οικονομική ελευτερία.

Η σύγκρουση λοιπόν του καπιταλισμού και σοσιαλισμού μπορεί να λυθεί και λύθηκε κιόλας σε μερικές μικρές χώρες – Σουηδία, Δανία, Νορβηγία – με το πλησίασμά τους, με την αντίστοιχη κοινωνική νομοθεσία.

Μα ένα καινούργιο εμπόδιο για την ελεύτερη ανάπτυξη της βιομηχανίας, γεννήθηκε από μια άλλη πολύ βίαιαη σύγκρουση, από τη σύγκρουση του industrialism με τον πολιτικό εθνικισμό (nationalisme politique). Η βιομηχανική οικονομία χρειάζεται ελευτερία στις ανταλλαγές, στις μεταφορές, - πρώτες ύλες, ελευτερία στις αγορές – πλασάρισμα των προϊόντων σ’ όλες τις αγορές του κόσμου. Στην αρχή (σελ. 55) η ελεύτερη ανταλλαγή ήταν η βάση της πολιτικής της πρώτης μεγάλης βιομηχανικής χώρας, της Αγγλίας. Μα το σύστημα των etats –nations κρυσταλλώθηκε. Οι λαοί άρχισαν να σκέπτονται εθνικά, θεώρησαν το εθνικό ιδανικό ανώτερο απ’ όλα. Τα νέα αυτά Κράτη – Έθνη Αμερική, Γαλλία, Γερμανία – είδαν πως η ελεύτερη ανταλλαγή ευνοούσε το ισχυρότερο οικονομικά Έθνος, και δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν την Αγγλία. Άρχισαν οι περιορισμοί. Η εθνική βιομηχανία υποστηρίχτηκε, έστω κιάν ανέβαιναν οι τιμές στο εσωτερικό. Έτσι γεννήθηκε η καινούργια (σελ. 56) θεωρία του βιομηχανικού προστατευτισμού – τελωνιακοί δασμοί. Έτσι το σύστημα του ελεύτερου βιομηχανισμού άρχισε να καταστρέφεται, να στραγγαλίζεται. Από τα 1850 εκείνο που υπάρχει είναι οι ανταγωνιστικές εθνικές οικονομίες.

Πενήντα ολόκληρα χρόνια η mésalliance του εθνικισμού και industrialisme δεν έκανε μεγάλη εντύπωση, γιατί τα μεγάλα έθνη είχαν βιομηχανική πρόοδο, με τις μεγάλες εσωτερικές  αγορές και το κυνήγι των αποικιών.

Μα η ανάπτυξη έφτασε un point de saturation. Δεν υπήρχαν (σελ. 57) πια καινούργιες αποικίες, τα Κράτη μπήκαν σε έντονο ανταγωνισμό και γέννησαν στον κόσμο χαοτική κατάσταση. Η αδυναμία να ανταλλάσουν ελεύτερα τα προϊόντα και να στέλνουν εκεί που υπήρχε ανάγκη, και να προμηθεύονται ελεύτερα πρώτες ύλες, επιτάχυνε και όξυνε τις περιοδικές κρίσεις, προκαλώντας ανεργία και αθλιότητα au milieu  της αφθονίας. Έτσι φτάσαμε στον οικονομικό πόλεμο, στον εμπορικό πόλεμο.

Οι καπιταλιστές ζήτησαν τότε να σταματήσουν το συναγωνισμό – που είναι η βάση του καπιταλισμού- και έφτιαξαν τα τραστ, τα καρτέλ κ.τ.λ., για να (σελ.58) αποφύγουν υπερπαραγωγή και να κρατήσουν ψηλά τις τιμές.

Από το άλλο μέρος οργανώθηκαν οι εργάτες – συνδικάτα, εργατικά κόμματα .

Και σήμερα από παντού ακούονται φωνές που κατηγορούν και τα τραστ και τα εργατικά κόμματα, γιατί, λένε, η διευθυνόμενη οικονομία είτε από τα τραστ, είτε από τα σοσιαλιστικά κόμματα καταλήγει αναπόφευχτα στη διχτατορία, στην καταστροφή της δημοκρατίας. Και είναι αναμφισβήτητο τούτο(!!!). Γιατί και τα δυό οδήγησαν σε μεγάλο έλεγχο από το Κράτος, και σε περιορισμό ατομικής ελευτερίας.

Συμπέρασμα (σελ. 59) Η οικονομική ελευτερία και το σύστημα της ελευτερίας στην επιχείρηση, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας κατέληξαν σε χρεωκοπία. Οι πραγματικές αιτίες είναι δυό: α) η χωρίς χαλινό, η απόλυτη ελευτερία και β) ο πολιτικός εθνικισμός.

Τα εθνικά συμφέροντα ωθούν τις κυβερνήσεις και τους λαούς στην οικονομική αυτάρκεια, στην προετοιμασία για πόλεμο, στην  αύξηση της δύναμης του Κράτους. Στο σημερινό  κόσμο του εθνικιστικού industrialisme, μόνον τα κανόνια ρυθμίζουν την παραγωγή, την ανταλλαγή, την κατανάλωση. Δεν υπάρχει ένας ανώτερος από τα Κράτη – Έθνη που να το ρυθμίζει. Τα μονοπώλια, ο σοσιαλισμός είναι μόνο μια προσπάθεια για να γιατρέψουν την κρίση που γεννιέται από τη σύγκρουση του industrialisme και του εθνικισμού.

ΙΙΙ. Χρεωκοπία του σοσιαλισμού

(σελ. 63-90)

Στα 1917 η Ρωσική (σελ. 63) επανάσταση. Η Ρωσία γίνεται η χώρα του σοσιαλιστικού πειράματος. Μα η ρωσική επανάσταση είναι πραγματικά η Μεγάλη εθνικιστική ρωσική επανάσταση και δημιούργησε κάτι ολότελα διαφορετικό από το σοσιαλισμό. Αυτό αποδείχνουν τα ιστορικά γεγονότα(!!!)

[Ολόκληρο το Κεφάλαιο είναι γεμάτο νοθείες της ιστορίας, συνειδητή ακατανοησία και υποκριτική διαστροφή]

Γιατί (σελ.64) η επανάσταση δεν έφερε ούτε την οικονομική ισότητα, ούτε την κοινωνική δικαιοσύνη, που διακηρύχνει ο κομμουνισμός. Οι αρχηγοί –Λένιν Τρότσκυ κ.τ.λ.- ήσαν ιδεαλιστές και πίστευαν. Η τρομοκρατία προσωρινή, και η διχτατορία του προλεταριάτου μεταβατική ωσότου γίνει η κοινωνία χωρίς τάξεις. Μα σε λίγο έγινε ολοφάνερο (!!!) πως η κοινωνική ισότητα είναι ασυμβίβαστη με την ανθρώπινη φύση (!!!) πως είναι απαραίτητη για την πρόοδο η ατομική πρωτοβουλία. Γι αυτό διαφοροποίησαν τα εισοδήματα και την κοινωνική θέση και έτσι και στη Ρωσία (σελ.65) όπως και σε κάθε καπιταλιστική χώρα βλέπουμε τα άτομα να διαφέρουν και στην περιουσία και στη δύναμη και επιρροή.

Όμως είναι αναμφισβήτητο πως το σοβιετικό σύστημα λειτούργησε καλά – γεωργική παραγωγή αύξησε, βιομηχανία ακμάζει. Μα επειδή χρεωκόπησε το ιδανικό της παγκόσμιας επανάστασης (!!) που κήρυχναν ο Τρότσκι, ο Ζηνόβιεφ, υπερίσχυσαν οι άλλοι που πίστευαν πως η Σοβιετ. Ένωση θα χανόταν αν ερχόταν σε σύγκρουση με άλλα έθνη, και γι αυτό πρώτο έργο της να ετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει ξένη επίθεση. Έτσι 20 χρόνια ο ρωσικός λαός δούλεψε σκληρά για να ιδρύσει τη βιομηχανική του δύναμη και να εξοπλιστεί. Όμως το επίπεδο της ζωής του λαού έμεινε εξαιρετικά χαμηλό (!!!)

Κανένα από τα κοινωνικά ιδανικά δεν πραγματοποιήθηκε με τη διχτατορία του προλεταριάτου (!!). Οι εργαζόμενοι ζουν χειρότερα από τους εργάτες στις δυτικές δημοκρατίες, η ατομική ελευτερία δεν υπάρχει (!!) Η σχέση μεταξύ προϊσταμένων και εργατών είναι οι ίδιες όπως και στην Αγγλία και στην Αμερική, μάλιστα είναι χειρότερη. Τα εργατικά συνδικάτα είναι κρατικά όργανα, ο εργάτης δεμένος στη γη και στο εργοστάσιο, καινούργιες τάξεις εμφανίστηκαν – la classe dirigeante (!!!)

Έτσι ο πρωταρχικός και σταθερός σκοπός ήταν το δυνάμωμα του Σοβ. Κράτους. Η βασική θεωρία του σταλινικού συστήματος είναι η με κάθε τρόπο διατήρηση του Κράτους- Έθνους [πόσο λαχταρούν αυτοί που μιλούν με το στόμα του συγγραφέα τη διάσπαση και εξάρθρωσή του. Εκεί στηρίχτηκε και ο Χίτλερ όταν έκανε την επίθεσή του στα 1941]. Ο διεθνισμός (σελ. 67) παραχώρησε τη θέση του στον εθνικιστικό κομμουνισμό (!!)

Ο Στάλιν ένωσε σε μια μεγάλη εθνότητα(!!) τους λαούς της Σοβ. Ένωσης διεγείροντας το ένστιχτο της αγέλης (l'instinct grégaire) – τα ίδια συνθήματα, οι ίδιες σημαίες, οι ίδιες στολές όπως στα καπιταλιστικά κράτη. Για να φτιάξει το πανίσχυρο Κράτος [τι καλά, έ, να μην το είχε φτιάξει, δεν θα πονοκεφαλούσαν σήμερα οι καπιταλιστές] παράτησε την καλυτέρεψη της ζωής του λαού. Το Στάλινγκραντ απόδειξε πόσο πέτυχε η πολιτική αυτή. Μα η πολιτική αυτή προκάλεσε αντίδραση στις λαϊκές μάζες [!! νοθεία της ιστορίας και διαστρέβλωση] και γι αυτό η διχτατορία (σελ. 68) πιο σκληρή και τυραννική. Έτσι το Σοβιετικό Κράτος τραβούσε όχι στη Δημοκρατία, παρά στον απόλυτο ολοκληρωτισμό.

Η κομμουνιστική οικονομία βασίζεται σε δυό αρχές όχι πραγματικές, φανταστικές (irréelles factices). Η πρώτη: είναι η μεγαλοποιημένη σημασία της ιδιοχτησίας των μέσων παραγωγής. Όμως η βιομηχανική εξέλιξη και στις καπιταλιστικές χώρες παρουσιάζει κι αυτή την κατοχή των μέσων παραγωγής ολοένα πιο γενική, πιο ανώνυμη – ανώνυμες εταιρείες με μετοχές – Καμιά διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα στις ιδιωτικές σιδηροδρομικές εταιρείες στην Αμερική και στις κρατικές στη Σοβιετ. Ένωση, στην Ελβετία. Οι υπάλληλοι και στα δυό είδη βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Και στα δυό οι προικισμένοι με πρωτοβουλία (σελ. 69) προοδεύουν και στη Σοβιετ. Ένωση μεγάλη διαφορά στους μιστούς και στα εισοδήματα. Τους εργάτες δεν τους νοιάζει ποιος κατέχει το εργοστάσιο. Τους νοιάζει να ζουν καλά! Και γιατί να εμποδίσουμε τα δημιουργικά πνεύματα – Edison, Ford, Citroen – να γίνουν μεγαλοβιομήχανοι. Επικίντυνο για την κοινωνία είναι να μην πέσουν όλα αυτά στα χέρια ανίκανων κληρονόμων. Και γι αυτό και οι φόροι στην (σελ. 70) κληρονομιά.

 Η δεύτερη: Ο κομμουνισμός πιστεύει πως το βασικότερο πρόβλημα είναι το πρόβλημα της διανομής (distribution) [ = υποκριτική ακατανοησία και διαστρέβλωση. Που τα βρήκε αυτά; Ποιος τα λέει;] Και όμως αν μοιράσουμε εξ ίσου τη χρονιάτικη παραγωγή, το αποτέλεσμα θα ήταν η φτώχεια. Γιατί η παραγωγή μένει πολύ πίσω σε σύγκριση με τις σημερινές τεχνικές και επιστημονικές δυνατότητες. Και σ’ αυτό φταίει ο εθνικισμός, το Κράτος- Έθνος [πόσο ιδρώνει ο Reves ν’ ανοίξει τις πόρτες στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό].

Το σοσιαλιστικό (σελ. 71) λοιπόν σύστημα μέσα στο Κράτος- Έθνος εξελίσσεται όπως και το καπιταλιστικό, προς τον ολοκληρωτισμό. Και στο σημείο τούτο μεγάλη η διάσταση ανάμεσα στη σοσιαλιστική θεωρία και πράξη [το ξεγέλασμα προχωρεί ραγδαία]. Ο Marx και ο Engels. o Lenin υποστηρίζουν πως το Κράτος γεννήθηκε από το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις και από την ασυμφιλίωτη πάλη των τάξεων [σελ. 71-76 αναμασάει τα ίδια, παραθέτει και χωρία του Marx, και προπάντων του Λένιν από το «Κράτος και Επανάσταση] Το Κράτος λοιπόν είναι το όργανο στα χέρια της κυρίαρχης τάξης. Και όταν το προλεταριάτο πάρει την εξουσία στα χέρια του και πάψουν οι ανταγωνισμοί των τάξεων, το Κράτος θα πάψει να είναι Κράτος. Το Κράτος φθίνει (déperit) η διακυβέρνηση με πρόσωπα θα αντικατασταθεί με την (administration des choses).Το Κράτος λοιπόν, άμα το προλεταριάτο καταργήσει τις τάξεις – «θα αποκοιμηθεί, se mettre en sommeil» γιατί είναι superflu et impossible.

Ο Λένιν λέει: «Δυό είναι τα κύρια χαραχτηριστικά του συγκεντρωτικού αστικού κράτους που γεννήθηκε όταν ανατράπηκε η απολυταρχία : η γραφειοκρατία (=υπαλληλοκρατία) και ο ταχτικός μόνιμος στρατός (armée permanente). Και τι βλέπουμε στη Σοβιετ. Ένωση;  Τα ίδια απαράλλαχτα χαραχτηριστικά. Μήπως το Σοβιετικό Κράτος περιορίζεται «a des simples operations d'enregistrement, de classement et de controlle a la poter de toute le personne qui sait lire et ecrire, οπότε οι κρατικές υπηρεσίες έχουν χάσει κάθε προνόμιο κάθε grandeur officiel» ; Κάθε άλλο. Χτυπητές λοιπόν αντιφάσεις ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη (!!!!) [ Ο ίδιος ο συγγραφέας παραθέτει χωρία, που αποδείχνουν την υποκριτική αγανάχτησή του :Από το Λένιν : «Ο τελικός, απώτερος σκοπός  - but ultime – μας είναι να καταστρέψουμε το κράτος δηλαδή κάθε οργανωμένο καταναγκασμό του ανθρώπου» «Μόνον όταν κάθε αντίσταση των καπιταλιστών εκμηδενιστεί ολοκληρωτικά μόνον τότε παύει να υπάρχει το Κράτος»] Είναι λοιπόν οι θεωρητικοί του κομμουνισμού ουτοπιστές (!!)

Απορεί κανείς (σελ.76) πως επιστημονικά μυαλά έφτασαν να πούνε πως μόνο από την πάλη των τάξεων γεννήθηκε το Κράτος, ενώ υπάρχουν εκατομμύρια συγκρούσεις μέσα σε μια κοινωνία, που κάνουν απαραίτητα το νόμο και τον καταναγκασμό, γιατί οι άνθρωποι από την πρωτόγονη εποχή ως σήμερα (σελ. 77) ζουν αδιάκοπα σε συγκρούσεις φυλετικές, γλωσσικές, θρησκευτικές, εθνικές. Γι αυτό απαραίτητη μια εξουσία που θα επιβάλλει τον σεβασμό των νόμων. Οι πολιτικοί αγώνες από πού θα πηγάζει η εξουσία, ποιο περιεχόμενο οι νόμοι, από ποιους και σε ποιους θα εφαρμόζονται, χιλιάδες αιώνες διαρκούν και θα διαρκέσουν εκατομμύρια ( σελ. 78) ακόμα χρόνια. Βέβαια η σύγκρουση μεταξύ καπιταλισμού και προλεταριάτου είναι οξύτατη, δεν είναι όμως η μόνη, ούτε η βασική. Ο κομμουνισμός αγνοεί την πιο βαθειά, τον εθνικισμό. Τα Κράτη-Έθνη βρίσκονται σε αδιάκοπη σύγκρουση, που καταλήγει μοιραία σε πολέμους (σελ. 79) όχι εξ αιτίας του οικονομικού συστήματος, παρά επειδή είναι ανεξάρτητα και κυρίαρχα και οι σχέσεις τους δε ρυθμίζονται με ένα ανώτερο νόμο. Ο Marx, Λένιν είναι ουτοπιστές. Βάση κάθε ουτοπίας η πίστη πως οι institutions μπορούν ν’ αλλάξουν την ανθρώπινη φύση. Αυτή μένει αμετάβλητη, μέσα στις συνθήκες, που μόνον αυτές αλλάζουν [Να η μεταφυσική. Να η Γενετική του Weismann με την αιώνια και αμετάβλητη κληρονομική ουσία].

Όταν λέει ο Λένιν, πως η ελευτερία θα  υπάρξει μόνο άμα καταργηθεί το Κράτος, θα πει, πως δεν κατάλαβε τι θα πει ελευτερία. Η ελευτερία (σελ. 80)  δεν γεννιέται από την κατάργηση του Κράτους, αντίθετα γεννιέται από το Κράτος και συνυπάρχει με το κράτος. Ελευτερία δεν υπάρχει στη ζούγκλα [πόσο στατικά τα βλέπει. Ο πολιτισμός δε φέρνει καμιά ψυχική αλλαγή(!!!) Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει(!!) πάντα καταναγκασμός(!!!!)] Την ελευτερία τη δημιουργεί μόνο ο νόμος, μόνο η έννομη τάξη. Αυτό αποδείχνει η ιστορία και της Σοβιετ. Ένωσης με την παντοδύναμη (σελ.81) γραφειοκρατία, τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου, τον άγρυπνο έλεγχο της αστυνομίας.

Λένε πως όλα αυτά, επειδή η Σοβ. Ένωση περιτριγυρίζεται από εχθρικά καπιταλιστικά κράτη, που την ανάγκασαν να θυσιάσει το πρόγραμμά της για την εθνική άμυνα [βέβαια καλά θα ήταν να είχε μείνει άοπλη. θα ήταν ευκολοκατάπιωτη] Πολύ σωστά. Μα για το β! παγκόσμιο πόλεμο δεν έχει σημασία. Γιατί στον πόλεμο μπήκαν πρώτα η Αγγλία, η Γαλλία και οι Ενωμένες Πολιτείες χτυπήθηκαν ενώ δεν ήσαν κομμουνιστικές από την Ιαπωνία [θαύμα αφέλειας και συνειδητής ακατανοησίας]. Ώστε η μόνη σοβαρή αιτία που η Σοβ. Ένωση έγινε συγκεντρωτικό Κράτος, είναι πως υπήρχαν και άλλα κυρίαρχα κράτη, και άρα όσο θα υπάρχουν πολλές κυρίαρχες ανεξάρτητες εθνικές ενότητες (σελ. 82) μοιραία θα συγκρούονται, όποιο κιάν είναι το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα της καθεμιάς.[Ώστε και αν όλα τα έθνη γίνουν κομμουνιστικά, ο πόλεμος είναι μοιραίος!!! όπερ, έδει δείξαι]

Τώρα, αν στη Σοβ. Ένωση έγινε καταπληχτική πρόοδος σ’ όλους τους τομείς, αυτό δείχνει πως ο κομμουνισμός μπορεί να δημιουργήσει βαριά βιομηχανία κ.τ.λ απαράλλαχτα όπως και ο καπιταλισμός τη δημιούργησε μέσα στην (αστική) δημοκρατία. Αναμφισβήτητο όμως είναι πως (σελ. 83) η Σοβ. Ένωση προσαρμόστηκε (!!!) à l'ordre mondial existant και παντού και πάντοτε υποστήριξε την απεριόριστη εθνική κυριαρχία [δηλαδή για να τα πούμε από την καλή, τη μη επέμβαση στα εσωτερικά των άλλων Κρατών και την ισοτιμία, και αυτά δεν τα θέλει ο καπιταλισμός, γιατί εμποδίζουν τη διείσδυση και την αποικοποίηση των άλλων] και ακολούθησε την ίδια εξωτερική πολιτική, όπως και η τσαρική Ρωσία, επεκτατική δηλ. πολιτική(!!)

Όλα όσα κατόρθωσε (σελ.  84) η Σοβ. Ένωση δεν έχουν καμιά σχέση με το σοσιαλισμό. Είναι το αποτέλεσμα τής εθνικής της επανάστασης, που έφερε στην επιφάνεια ανεξάντλητες καινούργιες δυνάμεις, όπως έγινε και στην Αγγλία (Κρόμβελ) και στη Γαλλία (1789). Και ενώ στην αρχή όταν ζούσε ο Λένιν και αργότερα υπήρχαν αρκετές ατομικές ελευτερίες, τώρα έφτασε η Σοβ. Ένωση να γίνει ολοκληρωτικό (σελ.85) κράτος με την παντοδύναμη αστυνομία της. Καμιά ελευτερία πιά(!!!!) Η συγκεντροποίηση αυτή βάδισε παράλληλα με το δυνάμωμα του εθνικισμού. Στην πορεία αυτή όσο μεγάλωνε ο εθνικισμός, τόσο υποχωρούσε ο κομμουνισμός. Έφτασε μάλιστα να επηρεάζει τα κομμουνιστικά κόμματα στις άλλες χώρες, που έγιναν όργανά της και παράτησαν τους αγώνες τους για το σοσιαλισμό. [ άρα τα κομμ. κόμματα είναι προοδευτικά και πρέπει να διαλυθούν. Αυτό είναι το ψητό!] Έτσι οι κομμουνιστές ακολουθώντας τη Σοβ. Ένωση (παράτησαν το διεθνισμό) έγιναν σε κάθε χώρα οι πιο φανατικοί εθνικιστές (σελ.86) η πρωτοπορεία μέσα στην εθνική αντίσταση (κατά των φασιστών)

Ας ανακεφαλαιώσουμε τα πορίσματα από την ιστορία:

1. Η διευθυνόμενη οικονομία μπορεί κι αυτή να φτιάξει μεγάλη βιομηχανία, όπως και η ελεύτερη επιχείρηση (libre enterprise)

2. Η ιδιοχτησία των μέσων παραγωγής δεν επηρεάζει παρά ασήμαντα την οικονομική και κοινωνική συγκρότηση ενός κράτους.

3. Και στο καπιταλιστικό καθώς και στο σοσιαλιστικό σύστημα, η ιδιοχτησία των μέσων παραγωγής πάει να γίνει απρόσωπη.

4. Και στα δυό συστήματα ο πραγματικός οικονομικός αφέντης είναι οι ανώτεροι υπάλληλοι διευθυντές (la haute administration salariée)

5. Ο σοσιαλισμός en soi δεν υψώνει το βιοτικό επίπεδο των εργατών ούτε τους εξασφαλίζει ανώτερη πολιτική και οικονομική ελευτερία.

6. Οι ελευτερίες και η οικονομική εξασφάλιση εξαρτώνται από την ειδική κοινωνική νομοθεσία.

7. Και ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός δεν μπορούν να προλάβουν τις διεθνικές συγκρούσεις.

8. Και τα δυό συστήματα σήμερα είναι διαποτισμένα από τον εθνικισμό και υποστηρίζουν δραστήρια το Κράτος-Έθνος

9. Η μόνιμη δυσπιστία και ο αμοιβαίος φόβος των Κρατών –Εθνών φέρνουν τους πολέμους αναμεταξύ τους, και οι πόλεμοι έχουν τα ίδια αποτελέσματα και στην καπιταλιστική και στη σοσιαλιστική οικονομία. Και τα δυό συστήματα αδύνατο ν’ αναπτυχτούν κάτω από την αδιάκοπη απειλή του πολέμου.

Τα πορίσματα αυτά (σελ.87) δείχνουν πως μόνο η πείρα θα μας δείξει ποιο από τα δυό συστήματα μπορεί καλύτερα να υψώσει το υλικό και πολιτιστικό επίπεδο των λαών. Αν οι Σλάβοι έχουν κλίση προς την κοινοχτημοσύνη [περίφημη ιδεαλιστική αφέλεια] και προτιμούν το σοσιαλισμό, ενώ οι Αγγλοσάξωνες και οι Δυτικοί έχουν κλίση προς την ατομική ιδιοχτησία, αυτό δε θα πει, πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν τα δυό συστήματα. Με την πάλη των τάξεων και με τη νίκη του ενός από τα δυό συστήματα δε θα προχωρήσουμε ούτε ένα βήμα στη λύση του βασικού προβλήματός μας.

Γιατί (σελ.88) το απροσπέραστο εμπόδιο για κάθε οικονομική και κοινωνική πρόοδο είναι ο εθνικισμός, τα κυρίαρχα Κράτη-Έθνη. Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι το ατομικό κέρδος όπως λέει ο ιστορικός υλισμός. Θα ήταν εύκολο να λύσουμε το πρόβλημά μας [τι λένε όμως οι καπιταλιστές;] Η πορεία της ιστορίας καθορίζεται (σελ.89) από άλλες δυνάμεις πολύ πιο ηφαιστειακές  και πολύ πιο δυσκολοελέγξιμες,  και αυτές είναι τα υπερατομικά συναιστήματα ( émotions transcendantales) τα ένστιχτα της ομάδας, οι πεποιθήσεις, η πίστη, ο φόβος, οι δεισιδαιμονίες. Και ο μαρξισμός δεν έκανε τίποτε άλλο, παρά να δημιουργήσει ένα σύμπλεγμα από φόβους, δεισιδαιμονίες και tabous.

Έτσι τρέχουμε στην καταστροφή! Το άρμα είναι ο εθνικισμός, και το τέρμα και για τα δυό συστήματα ο ολοκληρωτισμός.

IV. Χρεωκοπία της θρησκείας

(σελ.91-103)

Η βαρβαρότητα του 20^ου αιώνα μας δείχνει την χρεωκοπία του χριστιανισμού. Ανύπαρχτη η εκπολιτιστική του επίδραση στα πρωτόγονα πάθη. Γιατί όλα τα κακουργήματα δεν τα έκαναν άθεοι σαδιστές. Τα έκαναν άνθρωποι (religieux) θρήσκοι από διάφορες εθνότητες. Ο Χριστιανισμός  (σελ.92)  τούτο μόνο πέτυχε: Να δημιουργήσει ένα εύθραυστο βερνίκωμα ηθικής αγωγής. Η λατρεία, η μυστικοπάθεια, τα δόγματα γέμισαν φόβο και τρόμο την ψυχή του ανθρώπου μπροστά στο άγνωστο. Μα η σύγχρονη επιστήμη γκρέμισε τις προλήψεις και τα σύμβολα αυτά. Η ιστορία (σελ.93) δείχνει πως μόνο μια μέθοδος υπάρχει, που κάνει τον άνθρωπο να δέχεται τις ηθικές αρχές και τους κανόνες διαγωγής μέσα στην κοινωνία. Η μέθοδος αυτή είναι ο ΝΟΜΟΣ. Η ειρήνη, η πολιτισμένη συμβίωση μόνο στην έννομη τάξη μπορεί να βασιστούν. Οι προσευχές (σελ.94) οι λόγοι η θρησκευτική λατρεία ανήκουν σε περασμένες εποχές. Σήμερα μόνο ο Νόμος.

Μα ο Νόμος για να ρυθμίζει κοινωνικές σχέσεις πρέπει να πηγάζει από μια πηγή, από μια αδιαίρετη, ενιαία  κυριαρχία. Ποτέ ως τώρα δεν κατορθώθηκε η ρύθμιση αυτή ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες αυτοκυρίαρχες και ανεξάρτητες, ακόμη κιάν ανήκαν στην ίδια φυλή, και είχαν την ίδια θρησκεία, την ίδια γλώσσα. [Γιατί όμως; Τσιμουδιά ο συγγραφέας]

Και απέτυχε ο χριστιανισμός, γιατί οι χριστιανικές  εκκλησίες παράτησαν την παγκόσμια αποστολή τους και έγιναν εθνικιστικοί οργανισμοί. Ό,τι θείο (σελ.95) και εκπολιτιστικό κλείνει μέσα του ο χριστιανισμός, τούτο είναι ο μονοθεϊσμός η παγκοσμιότητα (son universalisme) η διδασκαλία του, πως όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του ίδιου Θεού, ίσοι όλοι τους και υπακούουν στο νόμο του ενός…..  θεού.

Μα ο χριστιανισμός οργανώθηκε ιεραρχικά [Γιατί; τσιμουδιά] με μορφή ολοκληρωτισμού. Γι αυτό από αντίδραση έπαθε σχίσμα και αιρέσεις. Και έτσι ο νόμος του ξεφυλλίστηκε σε συγκεντρωτικό απολυταρχισμό και ο ίδιος κομματιάστηκε σε αιρέσεις αντιμαχόμενες. Στο τέλος οι εκκλησίες έγιναν εθνικές, ο εθνικισμός ταυτίστηκε με το χριστιανισμό, η εθνική πολιτική θεωρήθηκε χριστιανική πολιτική αντίθετη στις φιλελεύθερες και σοσιαλιστικές τάσεις [θαύμα υποκριτικής ψευτοεπιστημονικότητας]

Έτσι (σελ.96) έπαψε να είναι παγκόσμιος (christianisme universel). Το «ου φονεύσεις» κατάντησε να θεωρείται χρέος να σκοτώνεις με την ευλογία της εκκλησίας άτομα που ανήκουν σε ένα άλλο Κράτος-Έθνος.

Την ίδια εξέλιξη βλέπουμε και στη δεύτερη μεγάλη μονοθεϊστική θρησκεία, στον Ισλαμισμό. Έχουμε τον παντουρκισμό, τον παναραβισμό σήμερα κ.τ.λ.

Ακόμη (σελ.97) και αυτοί οι Εβραίοι ξέχασαν τη βασική διδασκαλία της θρησκείας τους, και έγιναν κι αυτοί πιστοί του καινούργιου πολυθεϊσμού, του εθνικισμού, και θέλουν κι αυτοί το δικό τους Κράτος-Έθνος. Ο εθνικισμός λοιπόν υπόταξε τις θρησκείες και τις αποσυνθέτει. Και όμως χωρίς τον Ιουδαϊσμό, το Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό ποτέ η δημοκρατία, η ελευτερία του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία δε θα είχε εγκαθιδρυθεί και δε θα επιζήσει.

Η δημοκρατία (σελ. 98) τα πολιτικά δικαιώματα του ανθρώπου, η ισότητα όλων μπροστά στο νόμο, είναι προϊόντα της ελληνικής φιλοσοφίας και της εβραιοχριστιανικής ηθικής [οι οικονομικοί παράγοντες δεν παίζουν λοιπόν κανένα ρόλο!!!] Βέβαια υπήρχαν στις Ινδίες αγροτικές κοινότητες με βάση δημοκρατική. Όμως είναι αναμφισβήτητο πως τα δημοκρατικά Κράτη είναι κάτι ολότελα καινούργιο στην ιστορία, και είναι παράγωγα του παγκόσμιου μονοθεϊσμού – αφού και για τον Αριστοτέλη ήταν κάτι ασύλληπτο το Κράτος με περισσότερο από 10.000 κατοίκους. Η Εβραιοχριστιανική και η ισλαμική διδασκαλία πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μπροστά στο Θεό δημιούργησε μέσα σε 16 αιώνες τη σύγχρονη δημοκρατική ιδεολογία. Και οι φιλόσοφοι του 18^ου αιώνα, οι σκαπανείς της δημοκρατίας δεν χτύπησαν την ηθική διδασκαλία του μονοθεϊσμού. Χτύπησαν τις ανηθικότητες και τις δεισιδαιμονίες των εκκλησιών.

Υπάρχουν και άλλοι πολιτισμοί π.χ. ο Κινέζικος και ο Ινδικός. Οι Κινέζοι και οι Ινδοί (σελ.99) ποτέ τους δε θέλησαν να έχουν δημοκρατία [και σήμερα πως δημιουργούν οι Κινέζοι τη λαϊκή δημοκρατία;] Εμείς οι Δυτικοί, βρίσκουμε άδικη την ανισότητα και τη φτώχεια, θέλουμε σήμερα και την οικονομική ισότητα [με τα τραστ;] Ενώ στην Κίνα, στις Ινδίες, στην Ιαπωνία η θρησκεία τους με τις «κάστες» θεωρεί φυσικό πράμα την κοινωνική ανισότητα και τη φτώχεια [όχι πια ξύπνησαν]

Οι θρησκείες αυτές (σελ.100) οι ασιατικές είναι ασυμβίβαστες με τη Δημοκρατία. Η βασική τους διδασκαλία είναι η μετεμψύχωση. Σύμφωνα με αυτή κάθε επιθυμία για καλυτέρεψη της ζωής είναι αμαρτία. Γιατί όσοι υποφέρουν είναι η δίκαιη τιμωρία στη γη για όσα έκαναν στις προηγούμενες ζωές τους.

Το κοινωνικό τους λοιπόν (σελ.101) σύστημα αντανακλά τις θρησκευτικές ιδέες, που αναγνωρίζουν την κοινωνική ανισότητα [μα το αντίθετο είναι σωστό]

Αντίθετα η Δύση (le monde occidental) είναι στενά δεμένος με το μονοθεϊσμό. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε τη σύγχρονη δημοκρατία έξω από την επίδρασή του. Γι αυτό οι μονοθεϊστικές θρησκείες πρέπει να καταλάβουν πως είναι ασυμβίβαστες με τον εθνισμό και να ξαναγυρίσουν στην παγκοσμιότητα (universalisme) στη βασική αντίληψη πως όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του ενός Θεού και όλοι ίσοι μπροστά του.

V. Ο δρόμος του φασισμού

(σελ.103-108)

Η ελεύτερη καπιταλιστική (σελ.103) επιχείρηση μπροστά στα βράχια του εθνικισμού, από τη στιγμή που μπήκαν οι πρώτοι τελωνειακοί δασμοί, δεν μπορούσε να σταθεί (σελ.104) η ελεύτερη οικονομία, αφού ήρθε σε σύγκρουση με τις πολιτικές αντιλήψεις, με τα αλογικά πάθη του εθνικισμού.

Βέβαια για λίγο καιρό οι τελωνειακοί δασμοί βοήθησαν μερικά έθνη να αυξήσουν τον εθνικό πλούτο και να υψώσουν το επίπεδο της ζωής. Μα σε μερικά χρόνια καμιά εθνική οικονομία δεν μπορούσε να εξακολουθεί να αναπτύσσεται μέσα στο έδαφός της. Έλειπαν οι πρώτες ύλες και οι αγορές. Έτσι έσπασαν τα κλειστά εθνικά συστήματα της οικονομίας και άρχισαν οι συγκρούσεις αναμεταξύ τους. Έτσι (σελ.105) ανεργία , απαγόρευση της μετανάστευσης και από αντίδραση – ο σοσιαλισμός.

Μα και ο σοσιαλισμός ζήτησε την εθνικοποίηση και όχι τη διεθνοποίηση των μέσων παραγωγής. Ο διεθνισμός που κήρυξε ήταν απλός ελιγμός ταχτικής [!! υποκριτική ακατανοησία, συνειδητή διαστρέβλωση]

Παρ’ όλα τον έντονο αγώνα του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, όλος ό κόσμος βλέπει σήμερα πως και τα δυό συστήματα έχουν εθνικιστικές αντιλήψεις. Και τα δυό θέλουν να λύσουν τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα μέσα στα (σελ.106) εθνικά πλαίσια (!!!) Και στα δυό συστήματα διαπιστώνουμε σήμερα την ίδια τάση: ενίσχυση της κρατικής εξουσίας και καταπίεση του ατόμου – κυβερνητικός έλεγχος ολοένα αυστηρότερος στην παραγωγή και κατανάλωση, στις εισαγωγές και εξαγωγές, dirigisme actif,  επεκτατική πολιτική, σύγκρουση, αναπόφευχτοι οι πόλεμοι, με συνέπεια την ολοένα μεγαλύτερη (σελ.107) συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των κυβερνήσεων. Έτσι φτάσαμε στην φανερή απάρνηση των δημοκρατικών αρχών.

Έτσι διαψεύστηκε από τα πράματα η αντίληψη του Marx πως ο καπιταλισμός βαδίζει αυτόματα [συνειδητή διαστρέβλωση] στον κομμουνισμό. Μέσα στα 25 χρόνια -1917-1947- καμιά καπιταλιστική δημοκρατία δεν έγινε κομμουνιστική, παρ’ όλον τον αγώνα (σελ.108) των κομμουνιστικών κομμάτων [Βέβαια η κυρίαρχη τάξη κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια!!! Μα ίσα-ίσα ο φασισμός= καπιταλιστική αντεπανάσταση] Μόνο στη Ρωσία μα και κει με επανάσταση. Μα η Ρωσία δεν ήταν καπιταλιστική δημοκρατία, ήταν φεουδαρχική, αγροτική, σύμφυρμα από καθυστερημένους λαούς. Μα και εκεί η ίδια εξέλιξη – συγκεντρωτική κρατική εξουσία, γραφειοκρατία. Αντίθετα 20 καπιταλιστικά κράτη έγιναν φασιστικά. Άρα η πείρα μας δείχνει πως το παράγωγο –«produit naturel» του καπιταλισμού είναι ο φασισμός, και όχι ο κομμουνισμός. Τον ίδιο δρόμο βαδίζει και ο κομμουνισμός, προς το φασισμό.

Και τα δυό λοιπόν συστήματα (σελ.1090 είναι παράλληλα φαινόμενα. Και υπάρχουν πολλά σοσιαλιστικά στοιχεία, γνωρίσματα στις καπιταλιστικές χώρες, όπως και καπιταλιστικά γνωρίσματα στις σοσιαλιστικές. Ο κομμουνισμός λοιπόν δε βγαίνει από τον καπιταλισμό, και μπορεί απευθείας να εγκαθιδρυθεί με την επανάσταση.

Ταυτόχρονα (σελ.110) με την εξέλιξη αυτή παρουσιάστηκε μια καινούργια φιλοσοφία και πολιτική – ο φασισμός που πρόβαλε για ιδανικό το κοινωνικό σύστημα όπου βάδιζαν ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός.

Ποια είναι η ιστορική σημασία του φασισμού; Ας μην επηρεαζόμαστε από συναιστηματικές προκαταλήψεις. Θα ιδούμε πως ο φασισμός δεν είναι μια διαφοροποίηση –ένα σύστημα- που γεννήθηκε από την πάλη των τάξεων. Οι φιλελεύτεροι λένε πως ο φασισμός (σελ. 111) γεννήθηκε από το σοσιαλισμό γιατί η διευθυνόμενη οικονομία οδηγεί στη διχτατορία. Μα τότε γιατί ο φασισμός χτύπησε τα συνδικάτα τα εργατικά και καταδίωξε ωμά τους σοσιαλιστές; Οι σοσιαλιστές πάλι λένε πως ο φασισμός είναι όργανο του καπιταλισμού. Λάθος. Γιατί εκατομμύρια εργάτες ψήφισαν θεληματικά και τον Χίτλερ, το Μουσολίνι. Ο φασισμός λοιπόν, που κλείνει μέσα του στοιχεία παρμένα και από το σοσιαλισμό και από τον καπιταλισμό, έχει άλλο νόημα: Βλέπουμε (σελ. 112) πως, όπως είναι χωρισμένος ο κόσμος σε Κράτη – Έθνη, και οι δημοκρατίες και η Σοβ. Ένωση μοιραία εξελίσσονται προς το φασισμό.

Τι είναι λοιπόν ο φασισμός; Τον καλύτερο ορισμό τον δίνει ο Μουσολίνι στο άρθρο του «φασισμός» στην Ιταλική εγκυκλοπαίδεια.  «Ο φασισμός είναι μια πνευματική φιλοσοφική αντίληψη (ιδεολογία) –conception  spirituelle- και γεννήθηκε από τη γενική αντίδραση του αιώνα εναντίον στον υλιστικό και οκνηρό θετικισμό του 18^ου αιώνα» «Είναι (σελ.113) μια θρησκευτική conception, όπου ο άνθρωπος παρουσιάζεται μέσα στις σχέσεις του με τον ανώτερο νόμο, με μια αντικειμενική, υπερατομική Θέληση – volonté  - που τον υψώνει και τον κάνει συνειδητό μέλος μιας πνευματικής κοινωνίας» … « ο φασίστας είναι ένα άτομο, που εκφράζει το Έθνος, τον ηθικό νόμο που ενώνει τους ανθρώπους και τις γενιές σε κοινή παράδοση και σε κοινή  αποστολή…» «…το άτομο μέσα στο φασιστικό κράτος δε γίνεται μηδενικό, αντίθετα πολλαπλασιάζεται, όπως πολλαπλασιάζεται και ο στρατιώτης με τον αριθμό των στρατιωτών στο σύνταγμά του»… «ο φασισμός (σελ.114) δεν πιστεύει στην ευτυχία επάνω στη γη». Και όλα αυτά καταλήγουν «ο φιλελευθερισμός αρνήθηκε το κράτος για το άτομο. Ο φασισμός réaffirme το Κράτος, τα θεωρεί αληθινή ενσάρκωση του ατόμου» «Γι αυτό έξω από το Κράτος δεν υπάρχουν ούτε άτομα, ούτε ομάδες- κόμματα, συνδικάτα κ.τ.λ.» «Στο φασισμό το Κράτος είναι απόλυτο, μπροστά του τα άτομα είναι σχετικά».

Έτσι ο φασισμός (σελ.115) μπορεί να λειτουργήσει και με καπιταλιστική και με σοσιαλιστική οικονομία. Δεν είναι λοιπόν αντίδραση ούτε εναντίον στον καπιταλισμό ούτε εναντίον στον σοσιαλισμό, παρά είναι αντίδραση εναντίον στο δημοκρατικό ατομικισμό (individualisme democratique).

Ο φασισμός λοιπόν θέλει να καταστείλει την κοινωνική και οικονομική πάλη μέσα στο Κράτος – Έθνος, καταργώντας την ελεύτερη βιομηχανική ανάπτυξη, ενώ μόνον αυτή είναι το δραστικό φάρμακο για την κρίση, που περνάει ο κόσμος. Γιατί (σελ.116) η αληθινή σύγκρουση που μας συνταράσσει δεν είναι μεταξύ ατομικισμού και κολλεκτιβισμού, ούτε μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού, παρά μεταξύ του βιομηχανισμού και του εθνικισμού [πολύ σωστά1! Τα τραστ δεν έχουν πατρίδα, αγορές μόνο θέλουν να καταχτήσουν, και υπερκέρδη]. Γι αυτό ο πραγματικός εχτρός και του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού είναι ο εθνικισμός, τα Κράτη- Έθνη.

Βαδίζουμε (σελ.117) κατευθείαν στο φασισμό. Δεν υπάρχει η εκλογή μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Γιατί ούτε ο καπιταλισμός ούτε ο σοσιαλισμός δεν μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στο Κράτος-Έθνος.

Συμπέρασμα: Ο σύγχρονος φασισμός είναι το αναπόφευχτο αποτέλεσμα της πάλης ανάμεσα στο βιομηχανισμό και τον εθνικισμό, μέσα στα πλαίσια του Κράτους- Έθνους, ανεξάρτητα από το οικονομικό σύστημα, αδιάφορο δηλαδή αν το οικονομικό σύστημα είναι καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ (σελ.119-193)

VI. Εθνικός φεουδαρχισμός

Féodalité nationale

(σελ. 121-132)

Χτυπητή η αναλογία της σημερινής εποχής (σελ.121)με την περίοδο ανάμεσα στο 10^ο και 13^ο αιώνα, που σταθεροποιήθηκε και άνθισε ο φεουδαρχισμός. [συστηματική διαστρέβλωση της ιστορίας] Έπειτα από τη διάλυση του συγκεντρωτικού δυτικού ρωμαϊκού κράτους. Έπαψε κάθε προστασία της ζωής και περιουσίας – Στάσεις φτωχών χωρικών, επιδρομές από γειτονικούς τόπους. Από το χάος αυτό γεννήθηκε ο φεουδαρχισμός. Οι λαϊκές μάζες διψούσαν προστασία και ασφάλεια. Οι μικροϊδιοχτήτες και οι αχτήμονες πήγαν μόνοι τους στον πιο ισχυρό γειτονικό αφέντη – seigneur- και του ζήτησαν την προστασία προσφέροντας σαν αντάλλαγμα τις υπηρεσίες τους [ !! Κάνανε λοιπόν συμβόλαιο; Μόνο που έλειπε ο συμβολαιογράφος] Έτσι (σελ.122) παραχώρησαν τον εαυτό τους και τα χτήματά τους στο βαρώνο, και αυτός ανάλαβε να τους τρέφει και να τους οπλίζει για τον πόλεμο [μόνοι τους λοιπόν γίνανε ζώα!!] Και αν και αργότερα όλοι οι βαρώνοι έγιναν υποτελείς στο βασιλιά, στην πράξη όλοι τους ήσαν κυρίαρχοι. Είχαν στα χέρια τους απέναντι των υπηκόων τους την οικονομική, δικαστική, πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία, δική του ο καθένας (σελ.123) σημαία και οικόσημο. Όλοι οι υπήκοοι όφειλαν υπακοή και πίστη. Υπήρχαν δηλαδή πάνω κάτω οι ίδιες σχέσεις και υποχρεώσεις, όπως και σήμερα μεταξύ του Κράτους- Έθνους και των πολιτών.

Την εποχή του φεουδαρχισμού η εξουσία του βασιλιά – η κεντρική εξουσία – ήταν ασήμαντη. Την πραγματική εξουσία την είχαν οι φεουδάρχες, οι βαρώνοι. Σε λίγο όμως το σύστημα τούτο φανέρωσε τις αδυναμίες του, τα ελαττώματα. Χιλιάδες φεουδάρχες (σελ.124) είχαν τα ίδια δικαιώματα, και τις σχέσεις αναμεταξύ τους δεν τις ρύθμιζε κανένας νόμος, - βασίζονταν στους οικογενειακούς δεσμούς και φιλίες και αμοιβαία σύμφωνα. Έτσι αντιζηλίες, αντιπαλότητα, συγκρούσεις, πόλεμοι αναμεταξύ τους, ολοένα και συχνότερα, αντίστοιχα με την ανάπτυξη των συγκοινωνιών και την αύξηση του πληθυσμού. Έτσι καινούργιο χάος και αδιάκοπα τσακώματα και μάχες. Ύστερα από πολύ κατάλαβαν πιά οι υποτελείς δουλοπάροικοι πως δεν βρήκαν την προστασία που ποθούσαν και πως η μόνη σωτηρία τους ήταν να ρίξουν τους βαρώνους και να ιδρύσουν κεντρική (σελ.125) κυβέρνηση. Έτσι αύξησε η δύναμη των βασιλιάδων, έγιναν κεντρικές κυβερνήσεις και σταμάτησαν οι μάχες και τα  τσακώματα των φεουδαρχών.

Ας έρθουμε στη σημερινή εποχή. Ο άνθρωπος αποζητάει την ασφάλεια και την ελευτερία του. Μα και τα δυό αυτά μόνο ο νόμος τα εξασφαλίζει. Η ιστορία μας διδάσκει πως τα δυό αυτά ιδανικά πραγματοποιούνται, καλύτερα άμα το άτομο βρίσκεται σε άμεση σχέση με μια κεντρική, ανώτερη πηγή (σελ.126) του νόμου. Σο δυτικό πολιτισμό δυό φορές πραγματοποιήθηκε, στις μονοθεϊστικές θρησκείες, και στη δημοκρατία. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες κατάργησαν τους πολυάριθμους εγωιστικούς και εχθρικούς αναμεταξύ τους θεούς. Ο ένας  Θεός ο ανώτερος νομοθέτης, όλοι οι άνθρωποι ίσοι= γενική, παγκόσμια ειρήνη.

Στη δημοκρατία μοναδική πηγή (σελ.127) εξουσίας  η κοινότητα, ο λαός και όλοι οι άνθρωποι ίσοι. Έτσι ασφάλεια και ελευτερία. Μα η δημοκρατική αυτή αρχή προκηρύχτηκε έναν αιώνα γρηγορότερα. Τότε ο κόσμος ήταν πολύ μεγάλος και δεν μπορούσε να τον ελέγχει μια μόνο κρατική εξουσία. Τότε παρουσιάστηκε ένα substitute της ανώτατης εξουσίας, του παγκόσμιου νόμου, το Έθνος Έτσι το έθνος είναι διάμεσο προς την παγκόσμια δημοκρατική κοινωνία.

Στην αρχή (σελ.128) πήγαν καλά. Οι πολίτες των δημοκρατικών Κρατών- Εθνών απόλαυσαν ελευτερία, ασφάλεια, ευημερία. Μα σε λίγο με την ανάπτυξη την τεχνική, επιστημονική, των συγκοινωνιών, και την ανταλλαγή των ιδεών οι διάφορες εθνότητες –Κράτη ήρθαν σε στενή επαφή αναμεταξύ τους, και επειδή ήσαν αυτοκυρίαρχες και κανένας δε ρύθμιζε τις σχέσεις τους, άρχισαν οι προστριβές και συγκρούσεις. Έτσι σήμερα το ίδιο χάος, όπως και στο τέλος του 13^ου αιώνα με το φεουδαρχισμό. Ο ίδιος συγκλονισμός. Και σήμερα (σελ.129) αντί ασφάλεια και ελευτερία, έχουμε καταναγκασμό, πίεση, καταστροφές. Έχουμε εθνικό φεουδαρχισμό. Τα Κράτη- Έθνη είναι οι βαρώνοι του εθνικού φεουδαρχισμού, και γι αυτό εξαθλίωση, πείνα, καταστροφές. Οι λαοί (σελ.130) δεν είναι ελεύτεροι, κάθε στιγμή μπορεί να υποστούν επίθεση και τότε θέλοντας και μη πόλεμος. Ζουν όλοι μέσα στο φόβο και στην αβεβαιότητα. Τα Κράτη-Έθνη κατάντησαν τυραννικά, απολυταρχικά. Και (σελ.131) όσο δεν καταργούμε τις εθνικές φεουδαρχίες, θα βυθιζόμαστε ολοένα και πιο πολύ στη βαρβαρότητα, στα μίση, στην εξαθλίωση.

Τρία λοιπόν συμπεράσματα:  1. Η ελευτερία και η ασφάλεια του ατόμου (sont le produit) γεννιώνται από το δημοκρατικά αναγνωρισμένο και δημοκρατικά εφαρμοσμένο νόμο. 2. Όλα τα άτομα πρέπει να βρίσκονται σε άμεση σχέση και σύνδεσμο με τους θεσμούς που εκφράζουν την κυριαρχία της κοινότητας. 3. Όλοι (σελ.132) οι διάμεσοι οργανισμοί, οι προικισμένοι με κυρίαρχη εξουσία, που μπαίνουν ανάμεσα στα άτομα και την κυριαρχία της κοινότητας – δήμοι, εκκλησία, έθνη κ.τ.λ.- καταστρέφουν τα δικαιώματα του ατόμου, και καταλύουν τη δημοκρατία.

VII.Τι είναι ο πόλεμος;

(σελ.133-142)

Λένε (σελ.133) πως ο πόλεμος είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου. Μα κιάν ήταν σωστό, πρέπει να βρούμε τα μέσα να αποφύγουμε τα καταστρεφτικά αποτελέσματά του. Το ίδιο κάνουμε π.χ. με τη σκωληκοειδίτιδα – κάνουμε εγχείρηση.

Η επιπόλαιη παρατήρηση (σελ.134) μας κάνει να πιστέψουμε πως οι πόλεμοι έχουν πολυάριθμες ποικίλες αιτίες – η πάλη για την τροφή στις πρωτόγονες φυλές, τα μίση στις δυναστείες, ο θρησκευτικός φανατισμός, εμπορικός ανταγωνισμός, οι αποικίες, οικονομικός ανταγωνισμός και τόσες άλλες. Ο πόλεμος λοιπόν μας φαίνεται σα μια λερναία (σελ.136) με εκατό κεφάλια. Όμως αν αναλύσουμε τις διάφορες αιτίες βρίσκουμε το νήμα της Αριάδνης (un fil conducteur).

Γιατί άλλοτε πολεμούσαν αναμεταξύ τους οι πόλεις, οι βαρώνοι οι διάφορες θρησκείες, κ.τ.λ. και τώρα όχι; Ποιες συνθήκες (σελ.137) ευνοούν τους πολέμους; Λοιπόν υπάρχει μια πραγματική αιτία και μόνον αυτή πάντοτε τους γεννάει. Η ιστορία μας διδάσκει: α) Οι πόλεμοι ξεσπάνε πάντοτε ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες –φυλές, δυναστείες, εκκλησίες, έθνη- άμα οι ομάδες αυτές έχουν η καθεμιά τους απεριόριστη κυριαρχική εξουσία και β) Οι πόλεμοι αναμεταξύ τους παύουν όταν η κυρίαρχη εξουσία περνάει σε μια κοινωνική ενότητα πλατύτερη και ανώτερη. Έτσι βγαίνει μόνος του ο κοινωνιολογικός νόμος: Ο πόλεμος ξεσπάει όταν και (σελ.138) και όπου έρχονται σε επαφή κοινωνικές ομάδες με ίση κυριαρχική εξουσία. Οι πόλεμοι σταματάνε, άμα εγκαθιδρυθεί μια ανώτερη ενότητα, που απορροφάει τις μικρότερες ισοκυρίαρχες ενότητες, μέχρις ότου δημιουργηθούν πάλι καινούργιες κυρίαρχες ενότητες. Αυτή είναι (σελ.139) η θεμελιακή αιτία, και ο μηχανισμός του πολέμου και της ειρήνης. Έτσι όσο υπάρχουν ισοκυρίαρχες κοινωνικές ενότητες (όπως τα σημερινά Έθνη- Κράτη ) και αν καταργηθούν οι εξοπλισμοί πάλι οι πόλεμοι θα ξεσπάσουν έστω και με απλά ρόπαλα. Ο αφοπλισμός δεν ωφελεί (σελ.140) σε τίποτε. Ο πόλεμος (σελ.141)δεν είναι η αρώστεια μας. Είναι η αντίδραση, είναι το σύμπτωμα της κοινωνικής αρώστειας. [σωστά! Μα ποια είναι η αρώστεια; Οι ισοκυρίαρχες κοινωνικές ενότητες;; Να η συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορίας]

Συμπέρασμα :Ένα και μόνο (σελ.142) μέσο υπάρχει για να αποφύγουμε σήμερα τον πόλεμο: Να ενσωματώσουμε τα ισοκυρίαρχα (!!) σήμερα Κράτη – Έθνη σε μια ανώτερη κυρίαρχη εξουσία, όπου όλα τα Έθνη θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.

VIII. Η ιστορική σημασία της κυριαρχίας (souveraineté)

(σελ. 143-161)

Το θεμελιακό λοιπόν (σελ.143) πρόβλημα για την ειρήνη είναι το πρόβλημα της κυριαρχίας το σημαντικότερο από όλα. Από τη λύση του εξαρτιέται η λύση των άλλων, η ασφάλεια και η πρόοδος των λαών.

Η κυριαρχία περνάει σήμερα κάποια κρίση (σελ.144) πρέπει λοιπόν να ξαναϊδούμε και να καθορίσουμε σωστά το νόημα και την εφαρμογή της (σελ.145). Τι σημαίνει λοιπόν η λέξη (σελ.146) κυριαρχία; Σε μια εποχή πολύ παλιά, ανακάλυψαν πως για να ζήσουν οι άνθρωποι μέσα στην οικογένεια, στη φυλή, έπρεπε να επιβληθούν ορισμένοι περιορισμοί, ορισμένες υποχρεώσεις. Την ημέρα που μπήκε η πρώτη νομική υποχρέωση, γεννήθηκε η ελευτερία. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος που δε δέχεται κανόνες, υποχρεώσεις παρά μόνον άμα του το επιβάλλει κάποια εξουσία. Πρώτη τέτια εξουσία υπήρξε ο Θεός αυτού (σελ.147) διαταγές ήσαν οι νόμοι.

Μέσα στην πορεία της ιστορίας, οι αρχηγοί, οι αυτοκράτορες, οι βασιλείς, για να διατηρήσουν την ανώτατη εξουσία, διακήρυξαν πως είχαν την εξουσία δοσμένη από το Θεό. Οι «θείω ελέει» μονάρχες πήραν έτσι τα κυριαρχικά δικαιώματα. Μετά την αναγέννηση με την κοινωνική επανάσταση (=αστισμός) αναγνωρίστηκε πως πηγή της κυριαρχικής νομοθετικής εξουσίας είναι ο λαός, και πως η κυριαρχία ανήκει στην κοινότητα, από αυτήν πηγάζει κάθε εξουσία. Έτσι (σελ.148) φτάσαμε στη δημοκρατία, στην κυριαρχία του έθνους, στην εθνική ανεξαρτησία. Τούτο ήταν ένα μεγάλο βήμα προόδου. Κορύφωμα η συνθήκη ειρήνης των Βερσαλλιών -1919 – που τόσοι λαοί απόχτησαν την κυριαρχική ανεξαρτησία τους. Μα ύστερα από 20 χρόνια υποδουλώθηκαν τόσοι λαοί όσο ποτέ (Χίτλερ) και βυθίστηκαν στην εξαθλίωση. Γιατί; Γιατί τα εθνικά ιδανικά με τα πολιτικά συστήματα βρέθηκαν σε χτυπητή αντίθεση με την πραγματικότητα. Η εθνική κυριαρχία παραμορφώθηκε (σελ.149) ξέπεσε.

Η δημοκρατική αντίληψη της κυριαρχίας σήμαινε την μεταβίβαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του μονάρχη, στο λαό. Μα τότε 18^ο αιώνα ο κόσμος ήταν πολύ μεγάλος. Η βιομηχανική επανάσταση δεν είχε αρχίσει. Η πιο πλατιά τότε ενότητα ήταν το Έθνος. Σήμερα όμως με τα τεχνικά μέσα ο κόσμος έγινε μικρός, η εθνική άρα κυριαρχία έγινε πολύ (σελ.150) στενή. Ο εθνισμός και ο βιομηχανισμός βρίσκονται σε αδιάκοπη σταθερή και αναπόφευχτη σύγκρουση. Γιατί ο βιομηχανισμός θέλει ν’ αγκαλιάσει (σελ.151) όλη τη γη –πρώτες ύλες, παγκόσμιες αγορές. Έτσι λοιπόν η πολιτική διαίρεση του κόσμου σε 70-80 Κράτη-Έθνη κυρίαρχα είναι αξεπέραστο εμπόδιο στην ελεύτερη βιομηχανική πρόοδο, στην ατομική ελευτερία και στην ασφάλεια των λαών. Το πολιτικό λοιπόν σύστημα χρειάζεται αλλαγή [πρέπει να προσαρμοστεί στο βιομηχανισμό!!!] Πρέπει (σελ.152) να καταλάβουμε πως το ιδανικό μας Κράτος-Έθνος είναι η μόνη πηγή της σημερινής αναρχίας και εξαθλίωσης. Αλλιώς βαδίζουμε (σελ.153) ολοταχώς προς τον ολοκληρωτισμό. Μα το Κράτος δεν είναι αυτοσκοπός, το Κράτος το ίδρυσαν οι λαοί. Είναι μέσο που εξασφαλίζει την έννομη τάξη και περιφρουρεί τη ζωή και την ελευτερία του πολίτη. Και το σκοπό τούτο δεν μπορούν να τον εκπληρώσουν σήμερα και τα πιο ισχυρά Κράτη – Ενωμ. Πολιτείες, Αγγλία, Σοβ. Ένωση. Μπήκαν και στο δεύτερο πόλεμο θέλοντας και μη. Το ιδανικό λοιπόν Κράτος-Έθνος χρεωκόπησε.

Γι αυτό (σελ.154) πρέπει η κυριαρχική εξουσία των λαών να υψωθεί πάνω από το Έθνος, και κάτω από τον ανώτερο νόμο, όλα τα Έθνη να είναι ίσα. Ίσα όπως είναι σήμερα όλοι οι πολίτες ίσοι μέσα στο ίδιο το Κράτος. Δεν πρόκειται να καταργήσουμε τον εθνισμό. Πρόκειται να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική κυριαρχική εξουσία και να φτιάξουμε την παγκόσμια εξουσία. Και αυτό έχει γίνει πολλές φορές ως τώρα στην πορεία της εξέλιξης – πόλεις, δήμοι, επαρχίες, φέουδα, μοναρχίες (σελ.155) Κράτος-Έθνος, ομοσπονδία καντονιών.

Ολοένα πλαταίνει η βάση της κυριαρχικής εξουσίας. Είμαστε πολίτες του Έθνους, μα είμαστε και πρέπει να γίνουμε πολίτες του κόσμου. Τα εθνικά ζητήματα, οι διεθνικές σχέσεις, πρέπει να είναι (σελ..156) στα χέρια της παγκόσμιας κυβέρνησης και απ αυτήν να ρυθμίζονται με δημοκρατικούς νόμους. Η σημερινή διεθνική (σελ.157) αναρχία πρέπει να αντικατασταθεί με τον παγκόσμιο καταστατικό χάρτη, που θα ψηφίσει η παγκόσμια Βουλή. Άμα πιστεύουμε (σελ.158) πως τα κυριαρχικά δικαιώματα πρέπει να είναι αιώνια να εδρεύουν στον ίδιο οργανισμό, άμα πιστεύουμε πως το Κράτος-Έθνος είναι η έκφραση της κυριαρχικής εξουσίας, τότε βρισκόμαστε μέσα στον ολοκληρωτισμό. Και δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά ταυτίζουμε τις εικόνες του Θεού με τον ίδιο το Θεό.

Η παγκόσμια πολιτική (σελ.159) οργάνωση δε θα πει κατάργηση των εθνών, όπως και σήμερα δεν καταργούνται τα καντόνια, ή οι δήμοι, οι κοινότητες, οι κομητείες μέσα στο ίδιο Κράτος-Έθνος. Είναι μεταβίβαση κυριαρχικής εξουσίας (σελ.160) σε ένα ανώτερο παγκόσμιο όργανο, δημοκρατικά (σελ.161) εκλεγμένο. Είναι μια κατάχτηση, μια καινούργια δημιουργία.

IX. Συνθήκη ή νόμος (traité ou loi)

(σελ.163-175)

Πως θα ιδρύσουμε (σελ.163) την παγκόσμια τάξη, που θα εμποδίσει τους καινούργιους παγκόσμιους πολέμους; Χιλιάδες βιβλία και άρθρα γράφηκαν. Και ενώ χιλιάδες συνθήκες ειρήνης χρεωκόπησαν, πολλοί βαδίζουν τον ίδιο δρόμο και φτιάνουν καινούργια σχέδια για τη διαρκή ειρήνη.

Μα ας ιδούμε τι προκάλεσε τους δυό παγκόσμιους πολέμους. Ο Χίτλερ (σελ.164) ο Μουσολίνι, ο φασισμός , ο μιλιταρισμός, ο κομμουνισμός, η πολιτική διαφθορά, ο απομονωτισμός της Αμερικής; Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να  το παραδεχτεί. Ο πόλεμος ξέσπασε επειδή οι πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση με την οικονομική, τεχνική και επιστημονική πραγματικότητα.

Οι πολιτικοί μας (σελ.165) κηρύχνουν πως είναι αδύνατο να προβλέψουμε τι θα γίνει σε 20 χρόνια και για αυτό ζητούν να δώσουν «πρόσκαιρη» λύση. Μα η ιστορία μας διδάσκει πως κάθε δεκαετία είναι και μια «μεταβατική» περίοδος. Ώστε το πρόβλημα δεν είναι να φτιάξουμε ένα status quo permanent,μια σταθερή και μόνιμη κατάσταση. Το πρόβλημα είναι να περάσουμε τις μεταβατικές καταστάσεις εν ειρήνη χωρίς προσφυγή στη βία. Λοιπόν ως τώρα λύθηκε το πρόβλημα της ειρήνης μόνο μέσα στα πλαίσια κάθε κυρίαρχης κοινωνικής ενότητας [με την εξουσία της κυρίαρχης τάξης] και ποτέ ανάμεσα σε ισοκυρίαρχες ενότητες. Άρα αδύνατο να λυθούν τα διεθνικά προβλήματα με τη διπλωματία, με τις συμμαχίες και την ισορροπία των δυνάμεων. Ο καρκίνος δεν γιατρεύεται με την ασπιρίνη. Ειρήνη (σελ.166) μέσα σε όποια κοινωνία θα πει πως οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της (άτομα, ομάδες) έχουν ρυθμιστεί με το νόμο. Ειρήνη= τάξη βασισμένη στο νόμο, έννομη τάξη. Χιλιάδες συνθήκες ως τώρα ειρήνης. Σε λίγο πάλι πόλεμοι. Γιατί η ειρήνη είναι κάτι το αδύνατο ανάμεσα σε ισοκυρίαρχες κοινωνικές ενότητες. Άρα θα εξασφαλίσουμε (σελ.167) σήμερα την ειρήνη άμα ρυθμίσουμε τις διεθνικές σχέσεις με τον νόμο και όχι με σύμφωνα και συνθήκες.

Η ζωή στην ουσία είναι μια αδιάκοπη εξέλιξη. Ως τώρα όμως αντιμετωπίσαμε την ειρήνη ανάμεσα στα έθνη στατικά. Με τις συνθήκες και τα σύμφωνα καθηλώναμε ένα status quo. Γι αυτό για την αλλαγή του ξεσπούσε ο πόλεμος. Οι συνθήκες είναι όργανα στατικά. Ο νόμος(σελ.168) είναι όργανο δυναμικό. Η ειρήνη δεν είναι η διατήρηση του status quo. Ειρήνη είναι η μέθοδος να προσαρμόζουμε τους θεσμούς(institutions) στο αδιάκοπο ρέμα της αλλαγής. Και γι αυτό μόνο στο νόμο πρέπει να στηρίζεται, γιατί ο νόμος έχει ευλυγισία και εύκολα αλλάζεται.

Δεν υπάρχουν (σελ.169) δυό διαφορετικές μέθοδες για τη διατήρηση της ειρήνης. Η μία που εφαρμόζεται στις εσωτερικές σχέσεις των πολιτών ενός Έθνους ο νόμος, η έννομη τάξη, και η άλλη, οι συνθήκες,  η διπλωματία για να εφαρμόζεται στις διεθνικές σχέσεις. Η ειρήνη είναι ο νόμος, η έννομη (σελ.170) τάξη. Ενώ διπλωματία, συνθήκες είναι ο πόλεμος. Η χρήση της δύναμης σύμφωνα με το νόμο εξασφαλίζει την έννομη τάξη, ενώ η χρήση της δύναμης από τη διπλωματία χωρίς νόμο, είναι ο πόλεμος [και οι εμφύλιοι πόλεμοι;] Ειρηνική πολιτική, ειρηνική διπλωματία είναι ασυμβίβαστα. Την ειρήνη μόνο (σελ.171) ο κυρίαρχος νόμος, η δημοκρατική Κυβέρνηση με τα εκτελεστικά και διοικητικά όργανα την εξασφαλίζει. Χωρίς νόμους (σελ.172) δεν υπάρχει κοινωνική ζωή. Δεν αρκεί η υπόσχεση να μη σκοτώνουμε, να μην κλέβουμε, χρειάζονται οι νόμοι, τα δικαστήρια, η αστυνομία. Η ελευτερία είναι σύνθεση ελευτερίας και καταναγκασμού, είναι έννοια σχετική. Ενώ στις διεθνικές σχέσεις κρατάμε την «απόλυτη» ανεξαρτησία των εθνών το πολιτικό (σελ.173) μας οικοδόμημα καταρρέει γιατί στηρίξαμε την ειρηνική συνεργασία των εθνών στα σύμφωνα και συνθήκες. Δεν καταλάβαμε πως και η εθνική ανεξαρτησία είναι έννοια σχετική και δεν επιτρέπεται να καταπατούμε την ελευτερία δράσης των άλλων εθνών. Γι αυτό χρειάζεται ο ρυθμιστικός νόμος. Η παγκόσμια κρίση (σελ.175) θα λυθεί μόνο  με τον παγκόσμιο νόμο. Και τότε μόνο θα έχουμε παγκόσμια ειρήνη.

X. Το Υπερκράτος και το άτομο

(σελ.177-193)

Τα Κράτη- Έθνη (σελ.177) είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην παγκόσμια ειρήνη και οι καταλυτές των ατομικών ελευτεριών. Η ενίσχυση (σελ.178) της κεντρικής εξουσίας γίνεται σε βάρος της ατομικής ελευτερίας. Έτσι βλέπουμε σήμερα τους εχτρούς της προόδου να λανσάρουν (σελ.179) το Υπερκράτος.

Τι είναι το Υπερκράτος; Δυό θεωρίες για το Κράτος έχουν κρυσταλλωθεί. Η πρώτη: Το Κράτος είναι αυτοσκοπός, χωρίς Κράτος αδύνατο να υπάρξει το άτομο, γι αυτό τυφλή υπακοή= μοναρχία, απολυταρχία, διχτατορία, φασισμός, μονοκρατορία ενός κόμματος. Η δεύτερη: Δημοκρατία: το άτομο είναι ο ανώτερος σκοπός, δικαιώματα του πολίτη, κυρίαρχος ο λαός. Το Κράτος όργανο για την προστασία της ζωής και της ελευτερίας του ατόμου.

Το ιδανικό μας (σελ.180) είναι το δημοκρατικό κράτος, με την έννομη τάξη. Μα η βιομηχανική πρόοδος υπόσκαφτε το Κράτος –Έθνος. Γι αυτό μέτρα  να ενισχυθεί και κατάλυση της ατομικής ελευτερίας.  Όλα τα κόμματα(σελ.181) –δεξιοί, φιλελεύτεροι – κομμουνιστές, ζητούσαν συγκέντρωση κρατικής εξουσίας για να σταματήσουν τις βίαιες κοινωνικές συγκρούσεις. Η απειλή του πολέμου, η κοινωνική εσωτερική πάλη, η οικονομική κρίση, η ανεργία αναγκαστικά πίεζαν το Κράτος να επεμβαίνει περισσότερο στη ζωή των ατόμων. Γι αυτό όσοι προβάλλουν για (σελ.182) φόβητρο το υπερκράτος για να εμποδίσουν  την παγκόσμια κυβέρνηση είναι εχτροί των λαών, γιατί το υπερκράτος το ζούμε σήμερα, είναι το Κράτος-Έθνος, αυτό υποδουλώνει κάθε μέρα περισσότερο τον πολίτη. Και όσο (σελ.183) επιμένουμε στη διάκριση του κόσμου σε Κράτη –Έθνη τόσο και θα υποδουλωνόμαστε στο Υπερκράτος. Τα σημερινά Κράτη-Έθνη για να διατηρηθούν θα γίνονται όλο και περισσότερο Υπερκράτη, και τόσο θα πνίγεται η κυριαρχική εξουσία των λαών.

Η εθνική κυριαρχία (σελ.184) μόνο μέσα σε συνθήκες απομόνωσης μπορεί να υπάρξει. Άμα όμως τα Κράτη-Έθνη έρχονται σε επαφή και αλληλοεξαρτώνται η εθνική κυριαρχία περιορίζεται. Και σήμερα ακόμη περισσότερο με την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Και επειδή ξεσπούν πόλεμοι (σελ.185) αναγκαστικά θυσιάζονται οι ελευτερίες μας, όχι προσωρινά, άλλ’ αδιάκοπα, γιατί οι πόλεμοι είναι αλλεπάλληλοι.

Γι αυτό (σελ.186) απαραίτητο να δημιουργηθεί η έννομη παγκόσμια πολιτική τάξη. Άλλωστε μόνον τότε θα μπορέσουμε να λύσουμε τα κοινωνικά και οικονομικά μας προβλήματα [φυσικά για να βασιλέψουν τα τραστ, παίρνοντας την πολιτική παγκόσμια εξουσία] και που θα μείνουν άλυτα (σελ.187) όσο θα πιστεύουν πως μπορούν να τα λύσουν με εσωτερικά μέτρα τα Κράτη-Έθνη, αφού η αδιάκοπη απειλή πολέμου και οι πόλεμοι απορροφούν τεράστιες δαπάνες. Τα προβλήματα αυτά είναι κοπερνικάνικα και θέλουμε να τα λύσουμε με πτολεμαϊκές μέθοδες.

Ελευτερία (σελ.188) στο εμπόριο δεν υπάρχει. Κάθε Κράτος-Έθνος θέλει να παράγει όλα μόνο του, και καταλήγει (σελ.189) σε προστατευτικούς δασμούς. Έτσι εμποδίζεται η ελευτερία στη μετανάστευση – το Κράτος-Έθνος δένει τους εργάτες όπως άλλοτε οι βαρώνοι- και έτσι ανεργία και εξαθλίωση, ενώ υπάρχουν τόσοι τόποι αραιά κατοικημένοι (σελ.190). Ελευτερία στο εμπόριο αδύνατο να υπάρξει καθώς και ελευτερία στην εργασία όσο υπάρχουν ισοκυρίαρχα Κράτη. ΓΙ αυτό να καταργηθούν τα πολιτικά σύνορα.

Δεύτερος απαραίτητος όρος είναι το σταθερό νόμισμα. Μα και το πρόβλημα τούτο ποτέ δεν μπορεί να λυθεί μέσα στα όρια του Κράτους-Έθνους, αφού το καθένα έχει το δικό του (σελ.191) νόμισμα και καθορίζει όπως του αρέσει την αξία του. Γι αυτό απαραίτητο ένα και μόνο νόμισμα παγκόσμιο. Οι διεθνικές νομισματικές συμφωνίες, τα  κλήριγκ και οι διεθνικές τράπεζες αδύνατο να δημιουργήσουν τη νομισματική σταθερότητα, αφού το εθνικό νόμισμα είναι  όργανο της εθνικής πολιτικής, και κάθε Κράτος-Έθνος θέλει (σελ.192) να αισχροκερδίσει σε βάρος των άλλων και θέλει να πουλάει ακριβά και ν’ αγοράζει φτηνά.

Ο αγώνας για τη ελευτερία είναι πολύ σκληρός. Έχουμε να ανατρέψουμε τα πανίσχυρα Κράτη-Έθνη και οι αγωνιστές θα καταδιωχτούν σκληρότερα από τους προγόνους μας που ανάτρεψαν τους μονάρχες. [Να λοιπόν ο ψευτοεπαναστάτης που θέλει να διοχετέψει την αγωνία των λαών. Έτσι οι επεναστάτες θα γίνουν όργανα της παγκόσμιας κυριαρχίας των τραστ!!!]

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ (ΣΕΛ. 193-301)

XI. Η απάτη του διεθνισμού

(σελ. 195-208)

Καμιά (σελ.195) έννοια δεν έχει εκπορνευτεί, όσο ο «διεθνισμός». Είναι ένας όρος εξαιρετικά απατηλός. Από τις αρχές της βιομηχανικής εποχής πολλοί άρχισαν να νιώθουν πόσο στενά ήσαν τα όρια του Κράτους-Έθνους, και ίδρυσαν οργανώσεις και συμφωνίες με ομάδες που (σελ.196) είχαν κοινά συμφέροντα σε διάφορες χώρες. Μα αντί να υπερνικήσουν τις δυσκολίες, που γι αυτές ιδρύθηκαν, οι διεθνικές αυτές οργανώσεις τις σταθεροποίησαν. Γιατί ο διεθνισμός δε θέλει να σπάσει τα στενά όρια του Κράτους-Έθνους. Κοιτάει μόνο να γιατρέψει ορισμένα συμπτώματα, χωρίς να γιατρεύει την ίδια την αρώστεια. Και κατάληξε να δυναμώσει τον εθνισμό.

Έτσι οι ιδρυτές του σοσιαλισμού κήρυξαν το διεθνισμό. Οι εργατικές τάξεις κοινό συμφέρο να χτυπήσουν τα καπιταλιστικά Κράτη. Έτσι οργανώθηκε η 1, η 2, η 3 διεθνής. Μα τα πράματα έδειξαν πως η νομιμοφροσύνη της εργατικής τάξης προς την εθνισμό, προς το καπιταλιστικό Κράτος-Έθνος έμεινε σταθερή. Τη στιγμή (σελ.197) που οι οργανωμένοι εργάτες είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στους συντρόφους των στ’  άλλα Κράτη και τους συμπατριώτες τους, επικράτησε ο εθνικοπατριωτισμός τους, υποστήριξαν το Κράτος-Έθνος και πολέμησαν και χτύπησαν τους συντρόφους των [περίφημη διαστρέβλωση και υποκριτική αγανάχτηση. Μα ίσα-ίσα αυτή είναι η απάτη και η προδοσία των σοσιαλδημοκρατών. Σήμερα όμως τα κομμουνιστικά κόμματα σ’ όλες τις χώρες –Τορέζ, Τολιάτι κ.τ.λ.- ξεκαθάρισαν το ζήτημα. Δήλωσαν πως δε πολεμήσουν τις Λαϊκές Δημοκρατίες στον πόλεμο που ετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός]

Ο σύγχρονος σοσιαλισμός παρουσιάζει θεμελιακή αντίθεση: ενώ κηρύχνει το διεθνισμό, όμως (σελ.198) το οικονομικό του ιδανικό είναι  η εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και έτσι ενισχύει τον εθνικισμό. Όσο απλώνεται η εθνικοποίηση τόσο μεγαλώνει η εξουσία του Κράτους-Έθνους, τόσο δυναμώνει ο εθνικισμός, τόσο μεγαλώνει ο κίντυνος πολέμου ανάμεσα στα Κράτη-Έθνη. [συνειδητή διαστρέβλωση. Εφαρμόζει την καπιταλιστική σκέψη, τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και στη σοσιαλιστική οικονομία] Και η απειλή του πολέμου φέρνει περιορισμό στις ελευτερίες του ατόμου, περισσότερες ώρες δουλειά, πτώση του βιοτικού επιπέδου, απαγόρεψη απεργίας, περιορισμό στην κατανάλωση, δηλαδή εκμηδενίζει κάθε απαίτηση του εργάτη [γι αυτό ίσα-ίσα ο καπιταλισμός δημιούργησε το φασισμό] Η εθνικοποίηση λοιπόν ενίσχυσε το ολοκληρωτικό Κράτος (!!) Ο διεθνισμός των εργατών (σελ.199) εμποδίζει την παγκόσμια ειρήνη και τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών της ζωής.

«Εθνικοποίηση» θα ειπεί μεταφορά της ιδιοχτησίας από τα άτομα στην κοινότητα, θα ειπεί κολλεχτικοποίηση. Βέβαια στα μέσα του 19^ου αιώνα η κοινότητα ταυτιζόταν με το Έθνος. Μα σήμερα στην ακμή του βιομηχανισμού το Έθνος είναι πολύ στενό, δεν εκφράζει πια την κοινότητα (communauté). Οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές έπρεπε πρώτα να ιδρύσουν την καινούργια (δηλ. παγκόσμια) κοινότητα, και σ’ αυτήν  να μεταφέρουν την ιδιοχτησία [απελπιστική κουτοπόνηρη προσπάθεια του συγγραφέα να κατευθύνει τον αγώνα των εργατών στη γραμμή, που θέλει ο ιμπεριαλισμός. Να ιδρύσουμε πρώτα το παγκόσμιο Κράτος με την έννομη τάξη, με την εξουσία δηλαδή στα χέρια των τραστ και έπειτα να λύσουμε το κοινωνικό πρόβλημα, όταν δηλαδή στερεωθεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα και γίνει απόρθητο] Γι αυτό θανάσιμος εχτρός της κοινωνίας των λαών είναι τα Κράτη- Έθνη.

Την ίδια βασική (σελ.200) πλάνη κάνουν οι σοσιαλιστές και σχετικά με τη διευθυνόμενη σχεδιαστική οικονομία. Αναμφισβήτητα χρειάζεται σήμερα η οικονομία κατευθυντήριες γραμμές για να βγει από την αναρχία της. Μα αυτό δε θα ειπεί, πως πρέπει τα Κράτη-Έθνη να ελέγχουν μια σχεδιασμένη οικονομία. Γιατί το κάθε Κράτος-Έθνος θα κοιτάξει το δικό του συμφέρο με τη σχεδιασμένη οικονομία του, και αναγκαστικά θα έχουμε σύγχιση, σύγκρουση, πόλεμο. Μήπως οι σοσιαλιστές κομμουνιστές εργάτες δεν είναι οι πιο φανατικοί εθνικιστές; Μήπως οι συνδικαλιστές εργάτες (σελ.201) στην Αμερική, Αγγλία, Γαλλία δε ζητούν τελωνιακούς δασμούς, απαγόρευση της μετανάστευσης και τόσα άλλα αντιδραστικά μέτρα; Μήπως δεν αντιμάχονται τα συμφέροντα των  συντρόφων τους στα άλλα Κράτη; [συνειδητή διαστρέβλωση, υποκριτική αγανάχτηση. Γιατί όλα αυτά γίνονται γιατί έχουν την εξουσία και εκεί όπου την έχουν, οι καπιταλιστές τα τραστ!]

Τον ίδιο (σελ.201) στραβό δρόμο πήρε και ο διεθνισμός και από τους καπιταλιστές. Οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες ίδρυσαν κι αυτοί διεθνικές οργανώσεις για να αποφύγουν τον συναγωνισμό σε βάρος των καταναλωτών. Μα τι έγινε. όλοι τους κοίταξαν τα δικά τους ο καθένας συμφέροντα, και πως ο καθένας θα ενίσχυε τη θέση του.[Λοιπόν τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό τον μεταφέρει  και στα σοσιαλιστικά Κράτη. Αυτή είναι η απάτη του Reves] Είχαν (σελ.202) τη θερμή υποστήριξη των κυβερνήσεών τους. [Μα αυτοί έχουν την Κυβέρνηση στα χέρια τους. Έθνος τους είναι αυτοί και τα συμφέροντά τους και όχι ο λαός] με τους τελωνειακούς δασμούς, τις επιχορηγήσεις κ.τ.λ.

Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1919) ίδρυσαν την Κοινωνία των Εθνών. Εκεί όμως καμιά απόφαση χωρίς ομοφωνία, contre le veto d’ une seule nation! Η Κοινωνία των Εθνών (σελ.203) είχε κάποιες επιτυχίες όχι σε ζητήματα πολιτικά. Στάθηκε ανίκανη να ρυθμίσει οποιαδήποτε σύγκρουση, όπου είχε ανακατευθεί μια μεγάλη δύναμη, και στάθηκε ανίκανη να επέμβει – Ιαπωνία- Κίνα, Ιταλία – Αβυσσηνία, Χίτλερ-Ρωσία κ.τ.λ. Χρεωκόπησε (σελ.204) λοιπόν γιατί τα Κράτη-Έθνη ήσαν ισοκυρίαρχα, γιατί έλειπε η ανώτερη εξουσία. Και τα γεγονότα βάδισαν το δρόμο τους, σα να μην υπήρχε η Κ.Τ.Ε. και φτάσαμε στο β! παγκόσμιο πόλεμο.

Έγιναν ακόμη στο μεσοπόλεμο αναρίθμητες διεθνικές συνδιασκέψεις, για οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα. Όλα απέτυχαν, και αν κατάληξαν σε κάποια συμφωνία  - π.χ. σύμφωνο Kellog – δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.

Το ίδιο και με το β! παγκόσμιο πόλεμο. Ο ίδιος στραβός δρόμος – χάρτης Ατλαντικού, Τεχεράνη, Γιάλτα, Οργανισμός Ενωμένων Εθνών, - Μια εξαίρεση – η πρόταση του Τσώρτσιλ στα 1940 να ενωθούν η Αγγλία (σελ.205) και η Γαλλία.

Ο «διεθνισμός» λοιπόν ενισχύει το Κράτος-Έθνος, ενώ χρειάζεται να σπάσουμε τα στενά αυτά πλαίσια. Και κάθε πολιτική διεθινκή οργάνωση θα παρατείνει την αγωνία μας.

Ας το ξαναϊδούμε το ζήτημα. Ο εθνισμός (σελ. 206) κυριαρχεί σήμερα και την πολιτική και την οικονομία, και τη θρησκεία, και τη δημοκρατία, και τις μοναρχίες και το σοσιαλισμό. Ο εθνισμός είναι  ένα ένστιχτο αγέλης (un instinct grégaire). Είναι ένα από τα πολυάριθμα φανερώματα του ενστίχτου τούτου. Και το ένστιχτο τούτο είναι ένα από τα πιο βαθιά και πιο μόνιμα χαραχτηριστικά του ανθρώπου. Είναι ένα ομαδικό σύμπλεγμα κατωτερότητας ενάντια στο φόβο, στην αδυναμία, στην αβεβαιότητα. Η βαθειά τούτη ανάγκη, που λέγεται σήμερα εθνισμός, υπήρξε πάντοτε σ’ όλες τις εποχές από την πρωτόγονη οικογένεια, τη φυλή, και απλώθηκε και κατάληξε στον εθνισμό. Η φύση και η πηγή της υπερατομικής αυτής ανάγκης μένουν αμετάβλητες, μόνο ο αντικειμενικός σκοπός αλλάζει και παίρνει πλατύτερες μορφές. Το ένστιχτο λοιπόν της αγέλης μένει το ίδιο και προκαλεί αδιάκοπα συγκρούσεις ανάμεσα σε διάφορες κοινωνικές ενότητες, ωσότου το ίδιο το ένστιχτο τις οδηγεί να ενσωματωθούν σε μια πλατύτερη και ανώτερή τους ομάδα. [Μεταφυσική του ενστίχτου. Η ψυχολογία του ατόμου βάση για την ερμηνεία της εξέλιξης: Όμορφο ξεγέλασμα, παρόμοιο κάνει και η Κοινωνιολογική ψυχανάλυση στην Αμερική]

Έπειτα το Έθνος(σελ.207) είναι μια ελαστική έννοια. Τους τελευταίους αιώνες με τη προσάρτηση πληθυσμών αλλάζει και πλαταίνει π.χ. Άγγλοι και Σκώτοι από το 1707, οι πολιτείες της Αμερικής από το 1850, Σάξωνες και Πρώσσοι, και τόσοι άλλοι δεν είχαν πάντοτε τον ίδιο εθνισμό.

Ο διεθνισμός κλείνει μέσα του τον εθνισμό.. Εκείνο που μας λέει, είναι πως οι διάφοροι εθνισμοί μπορεί να προσεγγίσει ο ένας τον άλλο. –Αναγνωρίζει όμως την κυριαρχία των Κρατών-Εθνών και εμποδίζει την ενσωμάτωση των λαών σε μια ενότητα υπερεθνική. Τη σημερινή κρίση την προκαλεί ο εθνισμός. Άρα εκείνο που μας χρειάζεται (σελ.208) είναι όχι ο διεθνισμός – αυτός την ενισχύει- είναι ο universalisme, η παγκόσμια κοινωνία με την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας υπερεθνικής έννομης τάξης.

XII. Η απάτη της αυτοδιάθεσης των εθνών

de l’ autodetermination des nations

(σελ. 209-221)

Στη διάρκεια το δεύτερου (σε.209) παγκόσμιου πολέμου μεγάλη συζήτηση άνοιξε, γιατί απέτυχε ο Ουίλσων και η Κοινωνία των εθνών. Κατηγορούν τον Ουίλσων πως έκανε μεγάλα λάθη. Υποτίμησε, περιφρόνησε την αμερικάνικη Γερουσία, γι αυτό και απέρριψε το σύμφωνο, και έτσι η Αμερική δεν έγινε μέλος της Κοινωνίας των Εθνών. Όλη όμως η κριτική αυτή (σελ.210) είναι πολύ επιπόλαιη (σελ.211) .  Και ίσα-ίσα ο δεύτερος (σελ.212) παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε όχι γιατί δεν εφαρμόστηκαν, παρά επειδή εφαρμόστηκαν οι θεωρίες του Ουίλσων.

Η βασική σκέψη το Ουίλσων πως κάθε λαός, κάθε έθνους έχει το δικαίωμα να αυτοκυβερνιέται, να είναι πολιτικά ανεξάρτητος, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, και ο σκοπός της εταιρείας (linge) των κυρίαρχων εθνών (σε.218) σκοπό πρέπει να έχει την εγγύηση και την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας κάθε έθνους.

Η θεωρία τούτη μπορούσε να πραγματοποιηθεί στο 18^ο αιώνα. Σήμερα όμως θα έφερνε αναρχία στις διεθνικές σχέσεις. Η αυτοδιάθεση των εθνών είναι πιά αναχρονισμός. Χρησιμεύει μόνο σε πολλούς πολιτικούς και συγγραφείς για να διαλαλούν τα γνωστά συνθήματα «το τέλος του ιμπεριαλισμού» «κατάργηση του αποικιακού συστήματος» «ανεξαρτησία των λαών» [Αυτά ίσα-ίσα τρέμει! Και πλάθει την θεωρία του για να τ’ αποφύγει, και να προλάβει το γκρέμισμα των τραστ]

Και αν δημιουργηθούν καινούργια έθνη το χάος το σημερινό (σελ.214) θα χειροτερέψει. Τίποτε δεν θα βγει αν διαλυθεί η Βρετανική αυτοκρατορία, που όμως έχει να μας παρουσιάσει οικονομική πρόοδο [Για να παχαίνουν οι λόρδοι, και να πεθαίνουν από την πείνα εκατομμύρια Ινδοί. Αφερίμ] Η εθνική ανεξαρτησία είναι επιβίωση από το πεθαμένο παρελθόν. Γιατί όσο υπάρχουν πολλά έθνη με γειτονικά σύνορα ( σελ.215) με οικονομία αλληλοεξαρτώμενη  (interdépendante) το να κάνει ένα έθνος κάτι, έχει αντίχτυπο και στο άλλο. Κάτι που ευνοεί τα συμφέροντά του, μπορεί να βλάπτει τα άλλα έθνη. Και τότε αυτά θα πάρουν τα κατάλληλα μέτρα – αντίποινα. Έτσι παρεμποδίζεται η απόλυτη αυτοδιάθεση.

Τα Κράτη-Έθνη (σελ.116) δεν είναι αυτοκυρίαρχα ούτε στις αποφάσεις, ούτε στις πράξεις τους.  Έτσι οι Ενωμ. Πολιτείες της Αμερικής μπαίνουν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όχι γιατί ήθελαν, παρά επειδή αποφάσισε το στρατιωτικό συμβούλιο του Τόκιο την επίθεση εναντίον τους (!!) Το ίδιο και η Σοβιετική Ένωση δεν αποφάσισε αυτοκυρίαρχα τον πόλεμο, της τον επέβαλε ο Χίτλερ. Μεγαλύτερος (σελ.217) είναι ο αντίχτυπος στην οικονομία. Κανείς δεν μπορεί να πει πως τα Κράτη-Έθνη είναι αυτοκυρίαρχα και αυτοδιάθετα. Καινούργιοι τελωνειακοί δασμοί, νομισματικά μέτρα, καινούργια μέθοδο παραγωγής αναγκάζει τα άλλα Κράτη-Έθνη να πάρουν αντίποινα.

Απόλυτη ελευτερία να κάνει κανείς ό,τι θέλει δεν υπάρχει, ούτε στο άτομο, ούτε στην οικογένεια. Δεν επιτρέπεται να απειλούν την ελευτερία και την ασφάλεια του άλλου. Γι αυτό υπάρχουν οι νόμοι. Το ίδιο να γίνει και με τα Κράτη-Έθνη. Να είναι κάθε Κράτος-Έθνος ελεύτερο, αυτοκυρίαρχο στις εγχώριες υποθέσεις του. Στα στρατιωτικά όμως (σελ.218) στα οικονομικά ζητήματα δεν επιτρέπεται παρά βλάφτει την ελευτερία και την ασφάλεια των άλλων Κρατών. Καλή είναι η αυτοδιάθεση, καταστρεφτική όμως η σημερινή αυτοδιάθεση των Εθνών. Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτή βασίζεται σε αυθαίρετα και άλογα κριτήρια, όπως είναι η φυλή, η εθνικότητα κ.τ.λ. Η συνύπαρξη 60-70 Κρατών-Εθνών εκμηδενίζει την αυτοδιάθεση του καθενός. Έτσι η Πολωνία κατέλαβε τη Βέλνα (σελ.219) η Γερμανία την Πολωνία κ.τ.λ.

Είναι λοιπόν καταδικασμένη (σελ.220) η αυτοδιάθεση των Εθνών, μέσα στο σημερινό κόσμο, όπου τα Κράτη  βρίσκονται σε στενή αλληλεπίδραση.  Έτσι π.χ. η Πολωνία θα είχε μεγαλύτερη αυτοδιάθεση  αν (σελ.221) υπήρχε παγκόσμια κυβέρνηση με νόμους δημοκρατικούς υποχρεωτικούς για όλα τα Κράτη. Το ιδανικό σήμερα είναι η παγκόσμια κοινωνία. Και αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Μόνον τότε θα γλυτώσουμε από τους διεθνικούς πολέμους.

XIII. Η απάτη της συλλογικής ασφάλειας

(duperie de la sécurité collective)

(σελ. 223-246)

Η ειρήνη (σελ.223) είναι πραγματοποιήσιμη. Αρκεί να χρησιμοποιήσουμε όχι τις παλιές μέθοδες, παρά τα κατάλληλα μέτρα. Οι πολιτικοί (σελ.224) δεν έχουν τον καιρό ούτε το κίνητρο να σκεφτούν. Η γραμμή που κρατούν, είναι να ξαναγυρίσουμε στην παλιά εξωτερική πολιτική, παρ’ όλη τη χρεωκοπία της. Αυτό μας το αποδείχνει ο Χάρτης του Ατλαντικού, η Διακήρυξη των Ενωμένων Εθνών, οι συμφωνίες της Μόσχας, της Τεχεράνης, της Γιάλτας, ο Ο.Η.Ε. που βασίζονται (σελ.225) στην αυτοκυριαρχία και την αυτονομία των Εθνών. Είναι λοιπόν όλα αυτά αναχρονισμοί. Δε νοιάστηκαν διόλου να οργανώσουν μια πιο πολιτικά (σελ.226) υπερεθνική κυριαρχία. Λησμόνησαν πως σήμερα (σελ.227) κάνουμε το γύρο του κόσμου σε 60 ώρες. Έτσι έχουμε την ίδια αναρχία στις διεθνικές σχέσεις. Και θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε με τις διεκδικήσεις των αναρίθμητων εθνικοτήτων στην Ευρώπη, Ασία και σ’ αυτή την Αφρική [εδώ ξεσκεπάζεται ο συγγραφέας. Τρέμει το ξύπνημά τους. Ενώ με την παγκόσμια Κυβέρνηση, στα χέρια των τραστ, θα εξακολουθήσουν όλες οι αποικίες να βρίσκονται στη δουλεία]

Τα δικαιώματα (σελ.228) του ενός ανθρώπου είναι το αποτέλεσμα των υποχρεώσεων όλων των άλλων. Σε κάθε οργανωμένη κοινωνία είναι απαραίτητη η κωδικοποίηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Τη βασική τούτη αρχή δεν την εφαρμόζουμε στις διεθνικές σχέσεις. Με το Χάρτη του Ατλαντικού αναγνωρίστηκε το δικαίωμα κάθε Έθνους να εκλέγει το πολίτευμα που του αρέσει. [πόσο τον τσούζει τούτο; γιατί επίσημα αναγνωρίζονται το σοσιαλιστικό και λάικο-δημοκρατικό πολίτευμα] Στην ίδια αυτή διεθνική συμφωνία γίνεται το βασικό λάθος πως η αιτία όλων των πολέμων είναι η επίθεση. Και επομένως για τη διατήρηση της ειρήνης (σελ.229) το μόνο φάρμακο είναι «να προληφθεί κάθε επίθεση».

Μα ειρήνη θα ειπεί = η έννομη  τάξη που διαθέτει τα απαραίτητα μέσα για να πραγματοποιήσει όλες τις οργανικές που γίνονται απαραίτητες κάθε στιγμή μέσα στην αδιάκοπη εξέλιξη της κοινωνίας. Με τις αδιάκοπες μεταρυθμίσεις αντιμετωπίζονται οι περιοδικές βίαιες εκρήξεις. Άρα χρειάζεται ο ανώτερος Νόμος. Ώστε, όσο στις διεθνικές σχέσεις θέλουμε να διατηρήσουμε το status quo –αδιάφορο ποιο- οι πόλεμοι θα ξεσπούν. Άρα οι διάφοροι «οργανισμοί ασφάλειας» για να προλαβαίνουν την επίθεση δε θα φέρουν την ειρήνη σε ένα κόσμο (σελ.230) που βράζει. Οι βίαιες εκρήξεις θα είναι εντονότερες. Αδύνατο (σελ.231) να ακινητοποιήσουμε τον κόσμο, να τον κρατήσουμε σε μια μόνιμη μορφή, και να θεωρήσουμε επιτιθέμενο (agreneur)  όποιον τολμήσει να τον αλλάξει. Καμιά στατική μορφή δεν μπορεί ν’ ανθέξει. Άρα η συλλογική ασφάλεια με βάση τις διεθνικές συμφωνίες από αυτοκυρίαρχα Έθνη είναι καθαρή απάτη. Γιατί όλες οι συνθήκες ειρήνης και όλοι οι διεθνικοί οργανισμοί ασφάλειας δημιουργούν ένα status quo  και εμποδίζουν κάθε αλλαγή εκτός αν υπάρχει ολοκληρωτική ομοφωνία, πράμα παράλογο, γι αυτό οι πόλεμοι.

Συλλογική ασφάλεια (σελ.232) χωρίς συλλογική κυριαρχία είναι καθαρός παραλογισμός. Έλλειψη ασφάλειας για τα άτομα είτε για ομάδες= απουσία νόμων, που ρυθμίζει τις αμοιβαίες σχέσεις. Άρα μόνο η έννομη τάξη εξασφαλίζει την ασφάλεια. Άρα μόνο συλλογική κυριαρχία που δημιουργεί το νόμο για την κοινότητα εξασφαλίζει την ασφάλεια για την όποια κοινότητα. Γιατί (σελ.239) κανένα αυτοκυρίαρχο Κράτος δε θα παραδεχτεί πως κάνει επίθεση και δε θα δεχτεί τις κυρώσεις, που θα θελήσουν να του επιβάλλουν τα άλλα έθνη. Άλλωστε κάθε Κράτος θα ρυθμίσει τη στάση του σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Παιχνίδι λοιπόν κωμικοτραγικό. Χρειάζεται άρα ο ανώτερος (σελ.234)  Νόμος. Και αυτός δεν υπάρχει ακόμη στις διεθνικές σχέσεις. Ο Ο.Η.Ε. όπως και η Κ.Τ.Ε. καθαρά υποκρισία. Το πρόβλημα (σελ.235) αδύνατο να λυθεί όσο μένουν αυτοκυρίαρχα Κράτη-Έθνη (σελ.236 -237-238). Ένας διεθνικός (σελ.239) οργανισμός μπορεί να δράσει μόνο άμα πρόκειται να χρησιμοποιήσει τη δύναμη σε μικρά έθνη. Μα ναυαγεί κάθε φορά άμα θελήσει να επιβληθεί σε μια μεγάλη Δύναμη (σελ.240-241) γιατί μια τέτια ενέργεια (σελ.242) θα προκαλούσε τον πόλεμο. (σελ.243) Γι αυτό και τα μικρά Έθνη, εκβιάζονται (σελ.244) όπως οι πόρνες, να πουληθούν και να ζητήσουν τη προστασία των μεγάλων. Και έτσι φαύλος κύκλος. Ειρήνη (σελ.245) θα πει νόμος(σελ.246)

XIV. La  mêlée [Οι αντιλογίες]

(σελ.247-276)

Ας εξετάσουμε (σελ.247) μερικά από τα πιο γνωστά επιχειρήματα κατά του παγκόσμιου Κράτους και της έννομης παγκόσμιας τάξης.

1. Στην παγκόσμια δημοκρατική Βουλή η Κίνα θα είχε τρείς φορές (σελ.248) περισσότερους αντιπροσώπους από τις Ενωμένες Πολιτείες, οι Ινδίες δέκα φορές περισσότερο από την Αγγλία, κ.τ.λ. – Μα στις Ενωμένες Πολιτείες, όλες οι Πολιτείες μικρές και μεγάλες στέλνουν στη Γερουσία από δυό Γερουσιαστές η καθεμιά. Και στη Βουλή η Νέα Υόρκη έχει 45  φορές περισσότερους βουλευτές από τη Νεβάδα και όχι 122 φορές που θα έπρεπε σύμφωνα με τον πληθυσμό. Είναι λοιπόν φυσικό η αντιπροσώπευση να γίνει ανάλογα με την δύναμη, τη βιομηχανία και τον πολιτισμό κάθε έθνους. Όταν η Κίνα εκβιομηχανιστεί (σε.249) όσο και οι Ενωμ. Πολιτείες τότε βέβαια και η επιρροή θα περάσει αυτόματα στα χέρια της.[Μα ίσα-ίσα αυτό δεν θα επιτραπεί ποτέ να γίνει. Θα εξουσιάζουν την Παγκόσμια Κυβέρνηση οι ιμπεριαλιστές- Αμερικάνοι. Και αυτός είναι ο σκοπός της κίνησης για το παγκόσμιο κράτος, να μην τύχει και ξυπνήσουν οι εθνότητες και σαρώσουν τα τραστ.]

2.Η αστυνομική  δύναμη(σελ.250) της παγκόσμιας Κυβέρνησης πρέπει να είναι ανεξάρτητη από τα Κράτη-Έθνη, άρα πρέπει να είναι ισχυρότερη από τη στρατιωτική δύναμη κάθε Κράτους. Θα το δεχτούν τούτο οι μεγάλες δυνάμεις; Μα μήπως σήμερα η στρατιωτική δύναμη των Κρατών-Εθνών ενωμένη δεν είναι ανώτερη από τη στρατιωτική δύναμη και του πιο ισχυρού Κράτους; Έπειτα τι έχουν να φοβηθούν αφού θα υπάρχει ο ανώτερος νόμος; Φοβάται ο πολίτης που(σελ.251) ο αστυφύλακας έχει όπλο κι αυτός όχι;

3. Η παγκόσμια Ένωση θα ναυαγήσει, γιατί το κάθε έθνος δεν ενδιαφέρεται για το άλλο. Η αντίληψη τούτη είναι η βάση της «ουδετερότητας» και του «απομονωτισμού». Είναι φυσικό να φροντίζει κανείς για τα δικά του και να μην ανακατεύεται στις υποθέσεις των άλλων. Μα μέσα στη στενή (σελ.252) αλληλεξάρτηση των εθνών σήμερα είναι αδύνατο να σταθεί η πολιτική του απομονωτισμού. Έτσι η Αμερική πήρε μέρος και στους δυό παγκόσμιους πολέμους παρά τη θέληση του λαού. Το πρόβλημα δεν είναι «απομόνωση» ή «επέμβαση στις υποθέσεις των άλλων» (σελ.253).Το πρόβλημα είναι «απομόνωση» ή «μέτρα για τη μη επέμβαση των άλλων εθνών στις δικές μας υποθέσεις». Γιατί ο πρώτος όρος για να διατηρήσει ένα Έθνος τα δικαιώματά του, είναι η εξασφάλισή του από ξένη επίθεση και τούτο μόνο η παγκόσμια Κυβέρνηση με τον ανώτερο νόμο θα μας το εξασφαλίσει, και μόνον τότε κάθε Έθνος θα μπορεί να αφοσιωθεί στις υποθέσεις του.

4.Και σε ποιους πολιτικούς θα εμπιστευτούμε μια τόσο ισχυρή Κυβέρνηση, που θα έχει να αποφασίζει (σελ.254) για τόσο σπουδαία ζητήματα; Μα μήπως σήμερα μικρή δύναμη έχει ο Πρόεδρος των Ενωμένων Πολιτειών, ή ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας; Η παγκόσμια Ένωση θα είναι δημοκρατική, τα δικαιώματα και οι ευθύνες θα είναι καθαρά καθορισμένα. Εύκολα λοιπόν θα βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι: Η σωτηρία του κόσμου δεν έγκειται στη σοφία των Κυβερνητών, έγκειται στη σοφία των νόμων.

5. Μα πως θα γίνει η (σελ.255) παγκόσμια Ένωση, αφού όλοι οι λαοί είναι αφοσιωμένοι στο Έθνος τους, στην εθνική τους σημαία; Η αφοσίωση και η νομιμοφροσύνη στην πορεία της ιστορίας έχει αλλάξει και εύκολα αλλάζει αντικείμενο. Έτσι μέσα σ λίγα χρόνια από κράμα όλων των εθνοτήτων δημιουργήθηκε το αμερικανικό έθνος, και στο β! παγκόσμιο έγγονοι (σελ.256) Γερμανών ήσαν στρατηγοί στον αμερικανικό στρατό εναντίον της  Γερμανίας. Αληθινός πατριωτισμός θα πει προστασία του λαού, και ο εθνικισμός που προκαλεί τους πολέμους με χιλιάδες θύματα είναι εχτρός του πατριωτισμού. Και μόνο μέσα στη παγκόσμια Ένωση θα ανθίσει ο γνήσιος εθνισμός. Θα τον προστατεύει ο ανώτερος Νόμος.(σελ.257)

6. Μα οι λαοί διαφέρουν αναμεταξύ τους, δεν μπορεί να αποτελέσουν εθνότητα, πρέπει πρώτα (σελ.258) «να ενωθούν πνευματικά-en esprit» Καθαρό σφάλμα. Γιατί ίσα-ίσα επειδή διαφέρουν, στη γλώσσα, στα ήθη, κ.τ.λ. για αυτό δημιουργήθηκε και η έννομη τάξη, και γι αυτό χρειάζεται ο παγκόσμιος ανώτερος νόμος [ η πιο ιδεαλιστική ερμηνεία του Νόμου-Κράτους] Μα και η ιστορία μας διδάσκει πως οι Ρώσοι, οι Ούγγροι, οι Πολωνοί, οι Σέρβοι, που αλληλομισούνταν, άμα εγκαταστάθηκαν στην Αμερική ξέχασαν  τα μίση και έζησαν ειρηνικά, παρ’ όλες (σελ.259) τις διαφορές γιατί στις Ενωμένες Πολιτείες η εξουσία και ό νόμος είναι ανώτερα, και όλοι τους είναι ίσοι μπροστά στο Νόμο. Το ίδιο γίνεται και στην Ελβετία (σελ.260-261)

Πως μπορούν (σελ.262) να ενσωματωθούν στο ίδιο Κράτος το Παγκόσμιο, δυό διαφορετικά συστήματα , ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός. Γιατί όχι; Μήπως σήμερα στη Γαλλία, Ελβετία, Αγγλία δίπλα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεν είναι τα τηλέφωνα, ο ηλεχτρισμός κ.τ.λ. κρατικά δηλαδή δε λειτουργούν με βάση κομμουνιστική; [συνειδητή διαστρέβλωση]. Ίσα-ίσα (σελ. 263) για να συνυπάρξουν ειρηνικά τα δυό οικονομικά συστήματα, πρέπει να βρίσκονται  κάτω από τον ίδιο Νόμο [αυτό είναι το ψητό! Η παγκόσμια Κυβέρνηση στα χέρια των τραστ, για να ευδοκιμήσει ο σοσιαλισμός. και να πάψει η εκμετάλλευση!!!!] Σήμερα φαίνονται ασυμβίβαστα, γιατί το καθένα είναι ενσωματωμένο σε διάφορα αυτοκυρίαρχα Κράτη. Και για να αποφύγουμε τον πόλεμο, απαραίτητη (σελ.264) η δημιουργία μιας ανώτερης έννομης τάξης, της παγκόσμιας.

7. Το επιχείρημα (σελ.265) πως είναι ανεφάρμοστη η παγκόσμια Ένωση, γιατί δε θα τη δεχτούν οι Κυβερνήσεις των Κρατών-Εθνών είναι παράλογο και ανόητο μπροστά στον κίντυνο του πολέμου. Μα τι θα πει (σελ.266) «πραγματοποιήσιμο»; Πως μετρούμε το «πραγματοποιήσιμο» ενός ιδανικού, ενός πολιτικού προγράμματος; Μήπως με το αν γίνονται παραδεχτά και συμβιβάζονται με τους θεσμούς εκείνους, που γεννούν τα κακά, που θέλουμε να εξαλείψουμε;

8. Γι αυτό λένε πολλοί «πραχτικοί»: ας κάνουμε το πρώτο βήμα, ας στερεώσουμε έναν διεθνικό οργανισμό με αυτοκυρίαρχα Κράτη. Μα τούτο δεν είναι το πρώτο βήμα είναι συνέχει του κακού, γιατί αφήνει ανέγγιχτη την αιτία του κακού, τη κομματιασμένη σε 60-70 Κράτη αυτοκυρίαρχα. Οι διεθνικές (σελ..267) συνδιασκέψεις είναι επιληπτικοί σπασμοί του γερασμένου άρρωστου συστήματος των αυτοκυρίαρχων Εθνών. Μας κατηγορούν όσους (σελ.268) δε δεχόμαστε το διεθνικό οργανισμό (Ο.Η.Ε.) για πρώτο βήμα για « perfectionnistes». Ο όρος έγινε μπαμπούλας. Βέβαια δεν ξέρουμε  πότε θα γίνει η παγκόσμια Ένωση, και θα είμαστε ευχαριστημένοι να γίνει ένα βήμα. Μα οι διεθνικοί οργανισμοί με αυτοκυρίαρχα Κράτη είναι πισωδρόμημα και όχι πρόοδος.

9. Ούτε η κατά περιφέρεια Ενώσεις –της Ευρώπης- ολόκληρης της Αμερικής – θα λύσουν το πρόβλημα(σελ.269). Οι τέτιες Ενώσεις καταλύουν τον πόλεμο ανάμεσα στα Κράτη που τ’ αποτελούν, θα επιταχύνουν όμως τον πόλεμο ανάμεσα στις τοπικές περιοχικές Ενώσεις.

10. Μα θα ξεσπάσουν, λένε (σελ.270) εμφύλιοι πόλεμοι μέσα στο παγκόσμιο Κράτος, όπως έγινε και στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μα κι αυτό αν συμβεί,  πρέπει να προχωρήσουμε προς το παγκόσμιο Κράτος, γιατί η σοβαρότερη, η πιο επικίντυνη  αρρώστεια της σημερινής κοινωνίας είναι ο πόλεμος των Εθνών αναμεταξύ τους, και αυτόν θα τον αποφύγουμε, μόνο άμα υπαχτούν όλα τα Κράτη-Έθνη σε μια ανώτερή τους έννομη τάξη. Έπειτα( (σελ.271) ο εμφύλιος πόλεμος θα ξεσπάσει άμα δε λειτουργεί καλά η κρατική νομοθετική μηχανή. Και γι αυτό το παγκόσμιο Κράτος πρέπει να είναι δημοκρατικό, με έλεγχο δημοκρατικό και κάθε του ενέργεια να στηρίζεται στη θέληση των πολιτών.

11. Σωστά, λένε, πολλοί, μα είναι ακόμη πρόωρο (σελ.272). Όχι τώρα- Γιατί; Η ανάγκη είναι επιταχτική από την αρχή του 20^ου αιώνα. Δυό πόλεμοι ως τώρα. Και μπροστά μας ο τρίτος, ο πιο καταστρεφτικός. Η διακοίνωση του Τσώρτσιλ της 16 Ιουνίου 1940 στη Γαλλική  Κυβέρνηση (σελ.273 ολόκληρη η διακοίνωση) για την Ένωση Γαλλίας και Αγγλίας σε ένα Κράτος μας δίνει τις βασικές αρχές (σελ.274) της πραγματικής Ένωσης και δείχνει καθαρά τη διαφορά με τον οργανισμό Ενωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.) που βασίζεται στην αυτοκυριαρχία των Κρατών- Εθνών.

Πολλοί πολιτικοί, καθηγητές (σελ.275) τα αναγνωρίζουν όλα αυτά, μα οχυρώνονται πίσω από το «δεν ήρθε ακόμη η στιγμή». Και όμως η ιστορία διδάσκει, πως μεταρυθμίσεις που φαινόντουσαν άμεσες αναβλήθηκαν για αιώνες και πραγματοποιήθηκαν άλλες μέσα σε μια νύχτα, που φαινόντουσαν ουτοπίες. Και μόνον (σελ.276) όσοι βλέπουν τις μελλοντικές πραγματικότητες (réalités) σα να υπάρχουν κιόλας, μόνον αυτοί είναι σε θέση να λύσουν το πρόβλημα (et de faconner l'avenir selon les principes de demain) [σ’ αυτό το σημείο είμαστε σύμφωνοι, μόνο που ο συγγραφέας δε βλέπει ή κάνει πως δε βλέπει ποιο είναι το νέο που εγκυμονείται, το παγκόσμιο Κράτος του καπιταλισμού, ή το γκρέμισμά του;]

XV.Νόμος….ή κατάχτηση,δουλεία

Loi……conquete

(σελ.277-300)

Μελετώντας (σελ.277) το πρόβλημά μας καταλήξαμε στα ακόλουθα πορίσματα:

1. Οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι είναι αναπόφευχτοι κάθε φορά και παντού όταν ισοκυρίαρχες ομάδες έρχονται σε επαφή.

2. Οι πόλεμοι αυτοί (σελ.278) σταματούν μόνον όταν ένα μέρος από την κυριαρχία των ενοτήτων αυτών μεταφέρεται σε μια ανώτερή τους κοινωνική ενότητα, με το δικαίωμα να δημιουργήσει την έννομη τάξη, που ρυθμίζει τις σχέσεις των ομάδων αυτών, που έγιναν πια μέλη με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις της πλατύτερης και ανώτερης κοινωνικής ενότητας.

3. Οποιεσδήποτε κιάν είναι οι αιτίες που προκάλεσαν πόλεμο ή βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα σε ισοκυρίαρχες ομάδες, οι αιτίες αυτές παύουν να  προκαλούν πόλεμο, άμα οι ομάδες αυτές υποτάχτηκαν στον ανώτερο νόμο [έτσι πάει να σβύσει τον οικονομικό παράγοντα. Άμα γίνει το παγκόσμιο Κράτος, τα τραστ θα ησυχάσουν. Ο ανώτερος Νόμος θα πνίξει το σοσιαλισμό!!!]

4. Άρα η ειρήνη ταυτίζεται με το νόμο. Η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα μόνον της έννομης τάξης (de l'ordre légal)

5. Άρα η σημερινή κρίση (σελ.279) αποτέλεσμα της συνύπαρξης των ισοκυρίαρχων Κρατών-Εθνών θα λυθεί μόνο άμα εγκαθιδρυθεί η έννομη τάξη που θα ρυθμίζει τις σχέσεις των Κρατών-Εθνών, με την παγκόσμια υπερεθνική Κυβέρνηση.

6. Άρα, έπειτα από δυό παγκόσμιους πολέμους κ.τ.λ. πρέπει χωρίς αναβολή, χωρίς δισταγμό να τραβήξουμε μπροστά κατά εκεί, για να γλυτώσουμε από το φόβο, από τη διχτατορία και τη δουλεία.

7. Πρέπει να καταλάβουμε, να γίνει (σελ.280) πίστη μας,  πως α) η πρόοδος της επιστήμης και της βιομηχανίας έκαναν ανίκανες τις εθνικές Κυβερνήσεις να εμποδίσουν τους πολέμους [καλύτερη ομολογία για τις τάσεις και τις βλέψεις του ιμπεριαλισμού δεν μπορούσε να γίνει. Έχει κάνει την επιστήμη όργανό του για την εκμετάλλευση και την κυριαρχία του] β) είναι απαραίτητη για την ειρηνική διαβίωση η παγκόσμια Κυβέρνηση, -γιατί – εθνική ανεξαρτησία δε θα πει να κάνει ένα Έθνος ό,τι του αρέσει, πραγματική ανεξαρτησία υπάρχει μόνο άμα κανένα έθνος δεν έχει την ελευτερία να επιτίθεται στα άλλα – γ) ασφάλεια θα ειπεί συνεργασία όλων για να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα του καθενός και γι αυτό δ) απαραίτητο να ρυθμίζει τις σχέσεις ο Νόμος (και όχι οι συμφωνίες ανάμεσα σε ισοκυρίαρχα Κράτη-Έθνη) με ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις, να τις ρυθμίζει ένα παγκόσμιο σύνταγμα (σελ.281) ο παγκόσμιος δημοκρατικά ψηφισμένος από την παγκόσμια Βουλή Νόμος.

Πως τα πορίσματα αυτά, οι προτάσεις τούτες, θα γίνουν θεσμοί, η κινητήρια δύναμη της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας; Πολύ εύκολο είναι (σελ.282) να φτιάξουμε λεπτομερειακά σχέδια για το παγκόσμιο σύνταγμα. Μα αυτό θα μας χασομερούσε πολύ με την ατέλειωτη κριτική. Ο σωστός δρόμος είναι – αυτόν βάδισαν και οι ιδρυτές της δημοκρατίας στον 18^ο αιώνα- να διατυπώσουμε τις γενικές βασικές αρχές (σελ.283) να καθορίσουμε τους σκοπούς, - όχι στα χέρια των Κυβερνητών των Κρατών-Εθνών, αυτοί με τη νοοτροπία τους είναι ανίκανοι να συλλάβουν και να καταλάβουν την καινούργια μεταρύθμιση, τους λείπει (σελ.284) προσκολλημένοι όπως είναι στο παλιό σύστημα του Κράτους-Έθνους, η δημιουργική πνοή – να διακηρύξουμε τις βασικές αρχές με όλα τα σημερινά μέσα (σελ.285) εφημερίδες, ράδιο, κινηματογράφο [ποιος θα τους τα δώσει άμα η καινούργια κίνηση είναι αντίθετη στα συμφέροντα των τραστ; Άρα;] να συγκινήσουμε έτσι και να ενθουσιάσουμε τους λαούς, και τότε άμα τα χωνέψει οι λαοί να στείλουν αντιπροσώπους (σελ.282) με τη ρητή εντολή να ψηφίσουν το νέο παγκόσμιο σύνταγμα, την παγκόσμια έννομη τάξη.

Η δημοκρατία (σελ.285) και ο βιομηχανισμός δεν μπορεί να συνυπάρξουν μέσα στο πλαίσιο των Κρατών-Εθνών –οδηγούν στον ολοκληρωτισμό, στο φασισμό. Ώστε ένα από τα δύο: ή  Κράτη-Έθνη και ολοκληρωτισμός, ή δημοκρατία και παγκόσμια Κυβέρνηση, ή για να σώσουμε τη δημοκρατία πισωγύρισμα στην αγροτική ζωή και φτώχεια που αποκλείεται πια να γίνει.

Ώστε (σελ.286) για να εξασφαλίσουμε την ειρηνική διαβίωση δυό δρόμοι υπάρχουν: ο Νόμος –παγκόσμια Κυβέρνηση ή κατάχτηση και δουλεία. Εκεί στην κατάχτηση τραβάει ο ιμπεριαλισμός για να εξασφαλίσει την ασφάλειά του. [γι αυτό λοιπόν καλύτερα η παγκόσμια Κυβέρνηση για να βασιλεύει και να χωνεύει ήρεμα]. Κι  ας διαμαρτύρονται και ας αποκηρύχνουν τον ιμπεριαλισμό οι δυό πιο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του κόσμου, οι Ενωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση (!!). Και οι δυό (σελ.287) έχουν τον πολιτισμό τους, τα πλούσια εδάφη τους και το μόνο που ζητούν είναι να ζήσουν όπως τους αρέσει και όχι η επέκταση. Μα φοβούνται τις εξωτερικές απειλές, τις επιθέσεις, γι αυτό εξοπλίζονται, και απλώνουν τις αμυντικές βάσεις τους (σελ.288) και τη σφαίρα της επιρροής τους. Παίρνουν μέτρα για την ασφάλειά τους(!) Έτσι βαδίζουμε στον τρίτο πόλεμο! (σελ.289)  μέχρις ότου μια από τις τρείς μεγάλες δυνάμεις σήμερα – Αμερική, Ρωσία, Αγγλία- τα μικρά έθνη θα συσπειρωθούν γύρω τους – αποχτήσει με τη βία τον παγκόσμιο έλεγχο, αδιάφορο αν η επέμβαση (σελ.290) θα λέγεται βοήθεια, και η κατάχτηση και υποταγή προστασία [δόγμα Τρούμαν, σχέδιο Μάρσαλ]

Σήμερα(σελ.291) το άπλωμα, η αποικοποίηση, η κατάχτηση –δεν υπάρχουν πια παρθενικά εδάφη- θα γίνει σε βάρος των Εθνών αναμεταξύ τους. Σήμερα για πρώτη φορά – ο κόσμος δεν είναι πια απέραντος- είναι κατορθωτή η κατάχτηση ολόκληρου του κόσμου από μια μόνο μεγάλη Δύναμη. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αποφευχτεί η κατάχτηση (σελ.292) και να εξασφαλιστούν οι λαοί από τη δουλεία= η παγκόσμια έννομη τάξη, ο ΝΟΜΟΣ. Για να μιλήσουμε καθαρά ο πλανήτης μας οπωσδήποτε θα μπει κάτω από contrôle unifié. Το χρέος μας είναι ο έλεγχος αυτός ο παγκόσμιος να βασιστεί σε δημοκρατικές αρχές και να γίνεται με δημοκρατικές μέθοδες =ΝΟΜΟΣ, αλλιώς θα επιβληθεί με τη βία(σελ.2930 με την ΚΑΤΑΧΤΗΣΗ. Κι αν είμαστε στραβοί και δε βλέπουμε που βαδίζουμε, και δε θέλουμε το ειρηνικό δημοκρατικό Κράτος, τότε ας μην παρατείνουμε τη σημερινή αγωνία κι ας τελειώσουμε την ενοποίηση του κόσμου με την κατάχτηση [ απειλή και δικαιολογία του σημερινού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο Τρούμαν το είπε ωμότερα στους λόγους: Μεγάλη είναι, είπε, η ευθύνη του αμερικ. λαού και ο προορισμός του για την ευτυχία του κόσμου] Οι διεθνικοί μεταξύ των εθνών θα τελειώσουν οπωσδήποτε ή με την παγκόσμια δημοκρατική ένωση (ΝΟΜΟΣ) ή (σελ.294) με την κατάχτηση και την υποταγή.

Η σύγχρονη Βαστίλη= τα Κράτη-Έθνη, θα πέσει όποιοι κιάν είναι οι δεσμοφύλακες, συντηρητικοί, φιλελεύτεροι, σοσιαλιστές. Η λυτρωτική επανάσταση πρέπει να αρχίσει. Κι αυτή δεν είναι ο κομμουνισμός. Γιατί επανάσταση δε θα ειπεί να γκρεμίσουμε ένα πολιτικό σύστημα. Μη λησμονάμε πως όσοι δεν έχουν, πάντοτε θα αγωνίζονται εναντίον των όσων έχουν.[η συνειδητή διαστρέβλωση στο κατακόρυφο] Επανάσταση θα πει να ανακαλύψω τις ρίζες του κακού και να τις ξεριζώσω [και οι ρίζες αυτές δεν είναι η αισχρή εκμετάλλευση που κάνει ο καπιταλισμός, παρά είναι τα Κράτη-Έθνη, το ξύπνημα των Εθνοτήτων και των λαών, που δεν αφήνουν τα τραστ να κυριαρχήσουν] κι αυτές είναι τα ισοκυρίαρχα Κράτη-Έθνη. Αυτά προκαλούν πολέμους, ανεργία, φτώχεια, τυραννία, δουλεία (σελ.295). Και το σύστημα αυτό πρέπει να γκρεμίσει και να ιδρυθεί το παγκόσμιο δημοκρατικό Κράτος. Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί συνθήματα και τακτική επαναστατική, δε δημιουργεί όμως μεγαλύτερη ελευτερία, και γι αυτό στην ουσία είναι αντιεπαναστατικός. [Αυτό τρέμουν τα τραστ, μη χάσουν την κυριαρχία και την ασυδοσία τους]

(σελ.296-297-) Η κυριαρχία (σελ.298) της κοινότητας(=των λαών) και η ρύθμιση της αλληλοεξάρτησης των λαών με τον παγκόσμιο Νόμο είναι οι δυό κεντρικοί στυλοβάτες του ναού της αληθινής δημοκρατίας.

Υστερόγραφο

Η παγκόσμια Κυβέρνηση είναι το πρώτο βήμα

(σελ.301-317)

Λίγες εβδομάδες (σελ 301) έπειτα από την κυκλοφορία του βιβλίου έπεσε η πρώτη ατομική βόμβα. Το 1945 μας έφερε τον οργανισμό των Ενωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.) και την ατομική βόμβα. Ζήτησαν να μπει εκτός νόμου η ατομική βόμβα, άλλοι αν μπει κάτω από διεθνικό έλεγχο και άλλοι να κρατηθεί το μυστικό της. Από την πλατειά συζήτηση βγαίνουν τα ακόλουθα:

1. Για τώρα καμιά πρόβλεψη για τη σίγουρη άμυνα για να αποφύγουμε τις φριχτές καταστροφές από την ατομική ενέργεια.

2. Σε πολύ λίγα χρόνια πολλά Κράτη θα φτιάξουν ατομικές βόμβες.

3. Να γίνουν (σελ.302) έρευνες για τη χρησιμοποίηση της ατομικής ενέργειας για σκοπούς ειρηνικούς, βιομηχανικούς.

4. Ο διεθνικός έλεγχος της ατομικής έρευνας είναι ανεφάρμοστος, γιατί α!- Στις καπιταλιστικές χώρες είναι ασυμβίβαστος με τον ολοφάνερο ανταγωνισμό-β! –Στα ολοκληρωτικά Κράτη θα ήταν απατηλός-γ!- Μόνο αν όλα τα Κράτη δεχόντουσαν αμοιβαία βιομηχανική και στρατιωτική κατασκοπεία θα ήταν αποτελεσματικός- δ!- όσο υπάρχει ο κίντυνος του πολέμου, κανένα Κράτος δε θα επιτρέψει έλεγχο στο εργαστήριο και στη βιομηχανία του. Και όσο κιάν ανέλαβε την υποχρέωση, θα φροντίσει να κρατήσει το μυστικό του. Δεν μπορεί να υπάρξει άδολη εγκάρδια συνεργασία, αλλιώς κανένας κίντυνος πολέμου. Λοιπόν ο διεθνικός έλεγχος είναι ανεφάρμοστος.

Μα γιατί (σελ.304) χρειάζεται; Οι πολίτες της Αμερικής φοβούνται τις ατομικές βόμβες, που φτιάχνονται  μέσα στο Κράτος τους; ή οι Ρώσοι τις δικές τους; Όχι. Φοβούνται όσες φτιάχνονται από άλλα Κράτη. Κάθε όπλο είναι επικίντυνο άμα το κρατούν τα άλλα Έθνη. Άρα ο κίντυνος δε βρίσκεται στην ίδια την ατομική βόμβα, αλλά στα κυρίαρχα Κράτη-Έθνη, που μπορούν να την ξαπολύσουν.

Ο εφιάλτης του ατομικού πολέμου ζωήρεψε στις συζητήσεις για την παγκόσμια Ένωση(σελ.304) και την παγκόσμια Κυβέρνηση. Πολλοί είδαν την αλήθεια, είδαν πως οι διεθνικοί οργανισμοί με αυτοκυρίαρχα Κράτη  δε μπορεί να λύσουν το πρόβλημα, είδαν πως μόνο η παγκόσμια έννομη τάξη (Νόμος) είναι η σωτηρία μας (σελ.305-) Μόνο ο νόμος (σελ.306) μας εξασφαλίζει την ειρήνη, ποτέ ως τώρα οι συμφωνίες, οι συνθήκες. Ο Ο.Η.Ε. το συμβούλιο Ασφάλειας δεν είναι το πρώτο βήμα (σελ.307) προς την παγκόσμια Κυβέρνηση. Το πρώτο βήμα είναι η ίδια η παγκόσμια Κυβέρνηση. Ως τώρα με τις διάφορες διεθνικές συμφωνίες όλο αρχίζουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα, μα ποτέ δεν προχωρούμε. Χρειάζεται το πήδημα: η παγκόσμια Κυβέρνηση. Η παγκόσμια Κυβέρνηση είναι (σε.308) η αφετηρία όχι το τέρμα.

Το τέρμα θα είναι η επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Ο πόθος όλων η υλική ευημερία – τροφή, κατοικία, περίθαλψη, πρόνοια- και η πνευματική ανύψωση- μόρφωση, πολιτισμός. Όλα αυτά μπορούμε να τα έχουμε φτάνει να μην έχουμε κάθε λίγο και πόλεμο με ολοένα μεγαλύτερες καταστροφές. Γι αυτό η παγκόσμια Κυβέρνηση είναι η αφετηρία [σια και ράξαμε! Η ευημερία εξασφαλίζεται. Θα μας τη δώσουν τα τραστ, γιατί αυτά, φυσικά, θα έχουν την παγκόσμια Κυβέρνηση, με πρώτο σκοπό το ξερίζωμα του σοσιαλισμού. Η αμερικάνικη πολιτική το αποδείχνει, αφού πιέζει τις κυβερνήσεις να καταργήσουν τις ψευτοεθνικοποιήσεις].

Μα αντιτείνουν πολλοί (σελ.309) «οι λαοί δεν είναι ακόμη ώριμοι για την παγκόσμια Ένωση και Κυβέρνηση». Από πού το συμπεραίνουν; Και ποιος τους διαφώτισε (σελ.310) για τις αιτίες του πολέμου και για το μηχανισμό της ειρήνης; Ποιος τους εξήγησε πως η ρίζα  του κακού είναι τα Κράτη-Έθνη τα αυτοκυρίαρχα; Ποιος λαός θα ήθελε να γκρεμιστεί στο βάραθρο της καταστροφής; Οι λαοί λαχταρούν (σελ.311) τη χαρά, την ευτυχία, και προτιμούν την  ειρηνική συμβίωση μέσα στο ένα παγκόσμιο Κράτος, από τη σκλαβιά, τον πόλεμο και τη φτώχεια μέσα στα Κράτη-Έθνη.

Μικρή είναι η πιθανότητα να ιδρύσουμε την παγκόσμια Κυβέρνηση πριν να εκραγεί ο καινούργιος πόλεμος. Γιατί κιάν πείθαμε τους δημοκρατικούς λαούς, είναι απίθανο πως θα δεχόταν η Σοβιετική Ένωση [φυσικά δε θα δεχόταν να ξεριζώσουν τα τραστ το σοσιαλισμό] Μα αν πρόκειται να έχουμε έναν καινούργιο πόλεμο, είναι προτιμότερος ο εμφύλιος πόλεμος. Γιατί θα πολεμούσαμε τότε για ένα ιδανικό και όχι για καταχτήσεις, και το βέβαιο τέρμα θα ήταν η παγκόσμια Κυβέρνηση και το σταμάτημα των πολέμων [ώστε μια ώρα γρηγορότερα ο πόλεμος για να εξαναγκάσουμε τη Ρωσία να υποκύψει στην αστική δημοκρατία και εκμετάλλευση]

Τι  έχουμε λοιπόν να κάνουμε; (σελ.312) 1. Να καθορίσουμε και να διακηρύξουμε τις γενικές αρχές -2. Να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα για τη διάδοσή τους και να πείσουμε και να ενθουσιάσουμε.-3. Να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους με την εντολή να βάλλουν σε πράξη τις γενικές αρχές – 4. Οι αντιπρόσωποι τούτοι θα οργανώσουν την παγκόσμια κυβέρνηση, θα καθορίσουν το πρόγραμμα, θα δώσουν λύσεις, έστω και όχι τέλειες, συμβιβαστικές. Θα βάλουν βάσεις για το παγκόσμιο Σύνταγμα.

Δύο στα εκατό (σελ.313) από τη δαπάνη που γίνεται σήμερα για την ατομική βόμβα φτάνει για το διαφωτισμό των λαών για το θεμέλιωμα της ειρήνης. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Ο καινούργιος πόλεμος έρχεται. Όλοι και αμέσως στο έργο. Να πείσουμε (σελ.314) τις εφημερίδες να δεχτούν το πρόγραμμά μας. Να το διαδώσουμε με το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο, με το κήρυγμα σ’ όλες τις εκκλησίες [απαράλλαχτα όπως ο Μάρσαλ για το σχέδιό του] με τη διδασκαλία σ’ όλα τα σχολεία [βέβαια όλα αυτά είναι υπεράνω κομμάτων!!! και η κυρίαρχη τάξη θα τα θέσει στη διάθεσή μας!!! άρα;] και κανένας πουθενά να μη διορίζεται δημόσιος υπάλληλος αν δεν αναλάβει την υποχρέωση να δουλέψει για την παγκόσμια Κυβέρνηση (!!!) και να γίνουν παντού δημοψηφίσματα. Και αν σε όσες χώρες οι λαοί εγκρίνουν, να προχωρήσουν στην αρχή αυτές στην Ένωση με μια Κυβέρνηση. Να αρχίσουμε έστω με την Ένωση δυό μόνο Κρατών, οι άλλοι λαοί θα βλέπουν και θα προσχωρούν. Η έλξη θα είναι μεγάλη.

Φυσικά (σελ.315) όλοι οι λαοί θα είναι ελεύτεροι να έχουν τη θρησκεία, το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που θέλουν, ο Νόμος θα τους προστατεύει, και τότε γιατί να μη προσχωρήσει και η Σοβιετική Ένωση.  [τσαρλατανισμοί] Μα κιάν δε θελήσει, αυτή θα έχει την ευθύνη. Εμείς, θα προχωρήσουμε και το έργο θα ολοκληρωθεί και θα τελειοποιηθεί. Ο perfectionnisme είναι η μόνη (σελ.316) μέθοδος για να λυθεί κάθε ανθρώπινο πρόβλημα.

Με όλα τα μέσα λοιπόν (σελ.317) για την καινούργια πίστη, που θα σώσει τον κόσμο.