ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥΣ

«ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΜΑΚ ΚΑΡΘΥ» 

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥΣ

Η ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ «ΙΔΕΟΛΟΓΩΝ» ΤΟΥ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ

Άρθρο του Κ. Δ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αυγή»

 στις 12 Σεπτεμβρίου 1954

Ο Γενικός Γραμματέας στο υπουργείο της Παιδείας κ. ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ , στο πρόσφατο άρθρο του «Μαρξισμός και Υπαρξισμός», δημοσιευμένο σε «μηνιαίαν επιθεώρησιν» με πολυτελέστατη εμφάνιση, βρίσκει την ευκαιρία να μας περιγράψει μια ομάδα από τους «λεγόμενους διανοουμένους». Η περιγραφή του είναι πολύ πετυχημένη, ζωντανή, χαριτωμένη. Και αυτό είναι φυσικό. Τους ξέρει καλά. Μέσα στον κύκλο τους  κινιέται ολημερίς και ο ίδιος. Και φοβάμαι πολύ, πως έχει και ο ίδιος μολυνθεί.

*

Οι διανοούμενοι αυτοί, μας λέει, ο κ. Γεωργούλης, « επενδύουν την μηδαμινότητά των με δύο ειδών προσωπεία. Το έν είναι η τέχνη, και, το άλλο η κοσμοθεωρητική φιλοσοφία». Ο τέτοιος διανοούμενος είναι  «συνήθως αργόσχολος». «Η οκνηρία του» είναι κύριο γνώρισμά του. «Η δειλία του δεν του επιτρέπει να διακινδυνεύει τον εαυτόν του διά τίποτε . Ο ίδιος δεν γίνεται συμμέτοχος εις κανέναν αγώνα…….Φλυαρεί  πάντοτε περί ευθύνης ……ενώ εις την πράξιν τοποθετεί τον εαυτόν του εκτός πάσης ευθύνης…….Το πάθος της ζωής του είναι η ατερμάτιστος φλυαρία……Εις την πράξιν αναδεικνύεται ωμός καταπιεστής…..ταπεινόν ( όμως ) ερπετόν, όταν αντικρύση  (την υλικήν δύναμιν) εις τα χείρας άλλων».

Περίφημη η περιγραφή, όπως είπα, και είμαστε σύμφωνοι μαζί του. Και βέβαια, υπάρχουνε στον τόπο μας και τέτοιοι «διανοούμενοι». Πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς έχουνε γίνει σήμερα τα χαϊδεμένα παιδιά, των «κρατούντων».

*

Μα ποιοι είναι αυτοί οι «διανοούμενοι» με τα τόσο χαριτωμένα χαρακτηριστικά. Εδώ αρχίζει τα σκαμπανεβάσματα ο κ. Γενικός Γραμματέας. Δεν είναι μας λέει, αυτοί πού τους ξέρει όλος ο κόσμος. Δεν είναι οι απογοητεμένοι, οι κήρυκες της παρακμής που κλείνονται στην ωραιοπάθειά τους και κλαίνε τη μοίρα τους. Ούτε είναι οι γνωστοί υποστηριχτές των αιώνιων και απαρασάλευτων αληθειών, οι στυλοβάτες της «καθεστηκυίας τάξεως», που κατέχουν ανώτατες θέσεις στα υπουργεία στα Πανεπιστήμια και στις Ακαδημίες. Πως μπορεί να είναι αυτοί, αφού συμμετέχουν στον αγώνα να κρατούν την επιστήμη και την τέχνη μακριά από το λαό, και αγωνίζονται για την ελευθερία του κεφαλαίου;

*

Τότε ποιοι είναι; Είναι μας λέει, ο κ. Γεωργούλης, οι άλλοι. Είναι αυτοί, που « καυχώνται ότι είναι συγχρονισμένοι και προοδευτικοί». Αυτοί, που  «η δραστηριότης των εξαντλείται με το να ωθή τους άλλους και ιδιαίτερα τους νέους προς τον εγκληματικόν επαναστατισμόν» και με «την κίνησιν των ιδεών (τους) απειλούν να μολύνουν την ψυχήν της νεολαίας».

Και εδώ ξεσκεπάζεται ο κ. Γενικός Γραμματέας. Απόχτησε την ικανότητα να μπερδεύει τα πράματα σε βάρος της σοφίας του. Ξέρει πολύ καλά, πως υπάρχουν δύο ειδών προοδευτικοί  «διανοούμενοι» και ας καμώνεται πως δεν το ξέρει. Υπάρχουν οι ψευτοπροοδευτικοί, που «επενδύουν» τον εαυτό τους με προοδευτικότητα, για να ξεγελάσουν το λαό, να τον παραπλανήσουν και να τον αποτραβήξουν από τον αληθινό αγώνα, για να τον ρίξουν σε περιπέτειες , και να τον κρατούνε βυθισμένο στην εξαθλίωση και την εκμετάλλευση. Αυτοί είναι οι εχθροί του λαού.

*

Υπάρχουν όμως και οι αληθινά προοδευτικοί «πνευματικοί άνθρωποι». Τούτοι θέλουν την επιστήμη και την τέχνη για το λαό, και αγωνίζονται με αυτοθυσία στο πλευρό του λαού για το λυτρωμό του από την πολιτική, οικονομική και πνευματική σκλαβιά. Αυτούς φοβάται ο κ. Γεωργούλης, και γι αυτό, αν δεν πρωτοστατεί, επιδοκιμάζει να παύεται, να εξορίζεται και να διώχνεται κάθε ζωντανός λειτουργός της παιδείας. Δε διστάζει μάλιστα και να απειλεί. Χρειάζεται, τονίζει, «η επαγρύπνησις να είναι συνεχής και προσεκτική». Και ας  το καταλάβουν όλοι καλά. Ας μη λησμονούν πως «ευτυχώς εις την χώραν μας υπάρχει πολιτική σταθερότης»(!!).

*

Και θέλουν τούτοι οι προοδευτικοί χτύπημα. Είναι επικίνδυνοι για την «άρχουσαν τάξιν» . «Δεν πρέπει να το λησμονώμεν» ,τονίζει ο κ. Γεωργούλης , «ότι οι διανοούμενοι της τσαρικής εποχής ( Τολστόη, Τσέχωφ, Γκογκόλ, Πούσκιν κλπ.) ήσαν οι πρόδρομοι της « μπολσεβικικής δικτατορίας και τρομοκρατίας». Και σαν γνήσιος ιμπεριαλιστής – ανθρωπιστής ευλογεί το διωγμό των προοδευτικών συγγραφέων, και του προοδευτικού βιβλίου.